Eimreiðin - 01.01.1972, Blaðsíða 54

EIMREIÐIN
sem því líður, þá er Guð áreiðanlega bezt tilbeðinn, þegar mað-
urinn getur „tekið lífið gilt“ eins og séra Jón prímus komst að
orði, tekið það gilt og haldið upp á það öðru hverju að vera til
og hlegið — með Guði, í samhljóman við sköpunina. Þetta kann
þjóðfélagið ekki lengur — hafi það þá nokkurn tíma kunnað
það.
Boðskapurinn um SHALOM er hoðskapurinn um það, að
hjarta mannsins geti aftur slegið i takt við sigurverk sköpunar-
innar. Frá mínu sjónarmiði er spurningin um sterka kirkju
ekki spurningin um að einhver trúarbrögð hafi forgang fram
yfir önnur, spurningin er hvort kristin kirkja geti uppfyllt hina
sam-mannlegu von og þrá eftir SHALOM. En sé að henni vegið
á óheiðarlegan og óábyrgan hátt kann að vera, að þar sé vegið
að mennskunni sjálfri á sama hátt. Kirkjan þarf ekki á neinni
sögulegri réttlætingu að lialda, hún þarf enga réttlætingu aðra
en verk líðandi stundar og boðskapinn sjálfan, sem er miklu
æðri en hún sjálf.