Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1933, Qupperneq 17

IÐUNN
Vetrarmorgunn.
287'
drenginn? Hún andaði svo iágt, hreyfði sig svo sjald-
an, að tímum saman var engu líkara en hún væri hætt.
En ef hann beygði sig yfir liana og hlustaði mjög ná-
kvæmlega, þá kom fyrir, að hann fann lífsmark með
henni, það bar við, að hún púaði ofurlítið með blá-
vörunum. En hún hafði annað til. Eftir að hafa ' legið
lengi eins og andvana, þá steig lífið á ný upp, í henni
eins og litlu bólurnar í fúla mýrarlæknum (pær stíga
upp úr rauðum leirbotninum með löngu millibili), það
birtist í undarlegu tauti, í hljóðskrafi, í fussi, í Ijótimi
sálmum úr öðrum heimi. Því einnig hún átti sinn heim,
sem var óaðgengur öðru fólki, heim bænanna, sálm-
anna, þessara löngu, leiðinlegu kvæða, sem föður
drengsins mislíkuðu svo mjög, heim hins miskunn-
sama, náðuga guðs og líknsama föður ásamt ógnum
helvítis, og á þessum heimi gaf hún aldrei neinar skýr-
ingar, nema ef hún muldraði niður í barminn annan
sálm enn þá óskiljanlegri. Enginn, sem vissi úr sáhnum
jafn-mikið um eilífðina og slíkt, gat verið öllu frá-
sneyddari trúboðsáhuga en amma hans, enda hélt þessi
heimur áfram að vera drengnum jafn-furðulegur og
hrotheimar föðurins, ekki síður þótt amma hans hefði
frá upphafi kent honum að sofna með mál hans á vör-
unum: hann grilti ekki landslag hans í gegn um orðin,
því síður hinar óhlutkendu persónur hans. Og hið
framandi líf sálmanna, eins og það steig upp á varir
ömmunnar mitt í neind hennar, það vakti hjá honum
sams konar beyg og mýralækurinn með sínu grugguga,
bragðvonda vatni (það er eitrað), slýi sínu og hinuin
loðnu, ófreskjulegu vatnsjurtum, sínum brúnklukkum.
öndvert rúmi hjónanna sváfu eklri systkinin þrjú,
Helgi og Gvendur upp í kverkina, Ásta Sóllilja til fóta.
Hvaða veröld tilheyrði tungumál Helga, grátur og