Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1933, Qupperneq 19

ItíUNN
Vetrarmorgunn.
?89
aöur til fulls. Hann liggur einn í rúmi ömmu sínnar.
Pað logar á ljóstýru í baðstofunni. Og amma hans er
eitthvað að bogra og bisa fyrir framan rúm hjónanna,
alt af er hún eitthvað að bogra og bisa, en á rúm-
stokknum situr pabbi og heldur í hönd móður lians.
Börnin í hinu rúminu hafa breitt upp fyrir höfuð, en
gægjast við og við óttaslegnum, galopnum augum und-
an sænginni. En Jrau þora ekki að líta hvort á annað,
láta sem pau sofi. I nótt á mamma ákaflega bágt. Stun-
urnar verða opnari og opnari, sárari og sárari, hún
hljóðar, skrækir, Jietta er Jjjáning heimsins, drengurinn
hafði verið að hugsa uin að risa upp og spyrja, en
nú spyr hann ekki meir, hann hniprar sig niður. Svo
liættir móðir hans að hljóða. Amma hans fer að striöa
við eldinn í maskínunni, Jiað er hennar endalausa stríð,
í áttatíu ár hefir hún verið að bisa við að kveikja upp
■eld og hita vatn. Það líður dálítil stund. Skynjun
drengsins fjarar aftur burt, hvískrandi raddir ömmu
hans og föður hverfa fram í sveit, hverfa í aðra sýslu,
—faðir hans gengur með miklu braki niður stigann í
fjarlægu húsi, einna helzt kirkjustigann á Otirauðsmýri,
•eða einhverri enn fjarlægari kirkju, lætur aftur lofts-
lúkuna, fer. En hann er ekki fyr búinn að loka á eftir
sér en móðir hans byrjar að hljóða sárara en nokkru
sinni fyr; og aftur er eins og köld loppa með beittum
klóm grípi um hjarta drengsins. Hvernig stendur á
[)ví, að Iieir skuli eiga bágast, sem manni J)ykir vænst
um, og að maður skuli aldrei geta neitt fyrir J)á?
Ósjálfrátt hefir drengurinn J)á hugmynd, að alt ilt,
sem fram kemur við mömmu lians, sé pabba lians að
kenna, J)að er hann, sem alt af sefur hjá henni, hann,
sem Jjykist eiga hana og ráða yfir henni, enda hlýtur
hann að hafa eitthvað á samvizkunni, úr Jiví hann
Jðtinn XVII.
19