Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1933, Qupperneq 109

IÐUNN
Bækur.
379
En það er ekki laust við, að hann Falur mæði hana
móður sína. Gamla konan er komin að fótum fram og vill
hafa fjölskyldumálin klöppuð og klár sem fyrst. Eftir
hverju var hann að bíða, skepnan? Með hana Anítu var
alt í stakasta lagi. Hún gekk parna um bæinn, iðandi af
lífi og náttúrlegum kvenmannsins óróa. Það var svo sem
ekki hætta á því, að hún Aníta sneri í hann skutnum,
ef hann á annað borð gerði sig líklegan til að leggja að
henni. En hins vegar er snarkringla veraldarinnar ekki
lengi að snúast, og svo er um manneskjunnar þanka og
tilhneigingu, ef hún er forsmáð og fótum troðin. Hann
Falur reynist mesta deyfðarskepna; hann er með alls kyns
umþenkingar og véringar og sýnir svo fráinunalegt að-
burðaleysi í þessu velferðarmáli, að garnla konan sér sig
til neydda að tala utan í hann hvað eftir annað. „Og þær
bíta ekki bráðfeitari eða beltistækari en svona á krókinn
þinn, hvort sem þú dorgar í honum Tangakaupstað eða
vestur í henni Straumavík." Og þar kemur, eftir margar
og alvarlegar brýningar, að hún Kristrún gamla heyrir
framan úr eldhúsinu „þau margvíslegustu hljóð, hlátur,
kvein, hrinur, ískur ... já, 'svo sannarlega hreinasta ískur!“
Þau mundu vera auðþekt, þessi kvenmannsins hljóð. Og
gamla konan réttir sig upp, frekar svona hýr ú bragði,
nær í Passíusálmana ofan af hillu, en þangað hafði hún
hent þeim og þar höfðu þeir legið í eins konar útlegð og
reiðileysi frá þeiin degi, er hún rak yfirvaldið af höndum
sér og fékk í staðinn helt yfir sig skensi og skolíónum. Nú
vefur hún utan um þá hreinni rýju og leggur þá varlega
■undir koddann sinn.
Svo líður og bíður, og einn dag ber gest að garði i henni
Hamravík. Sá er með svarfan, barðastóran hatt á höfði,
rétt eins og franskur skipherra, með hvítan standkraga um
háls, danska blankskó á fótum; undir yfirhöfninni er hann
i klæðistreyju svartri, hneptri upp í háls, og hnappar allir
yfirdregnir og andlegir á svipinn. I annari hendi ber hann
stássvaðsekk úr svörtu skinni, í hinni gljáandi krókstaf.
En sjálfur er gesturinn eins og kliptur út úr henni Jobs>-
bók og hlaðinn allri veraldarinnar sút, með brúnt yfir-
■skegg, sem hékk svo ógnar mæðulega ofan með munn-
vikunum. Henni Kristrúnu lízt maðurinn eins og hreyfan-