Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Blaðsíða 26
bandi eru stjúpbörn talin þau ein, sem ekki eiga meðlags-
skyldan föður á lífi.
Setjum svo, að kona, sem átt hefur óskilgetið barn,
giftist öðrum en barnsföður sínum og eignist í hjónabandi
fieiri börn. Barn hennar, óskilgetið, er þá ekki talið til
fjölskyldunnai’, þegar fjölskyldubætur eru greiddar.
Það getur því verið að því nokkur fjárhagslegur ávinn-
ingur fyrir fjölskylduna, að heimilisfaðirinn taki óskil-
getið barn konu sinnar að sér sem kjörbarn.
Að vísu kemur þetta varla til af þessum sökum, þegar
móðir barnsins á rétt til greiðslu lífeyris með þessu barni
sínu frá Tryggingarstofnuninni, skv. ákvæðum 8. gr. 1. nr.
38/1953, sbr. 27. gr. 1. nr. 50/1946. En sá réttur fellur
niður, er þrjú ár eru liðin frá giftingu, sbr. 7. gr. 1. nr.
51/1951, sbr. og 2. mgr. 23. gr. 1. nr. 50/1946 og á þá móð-
irin einungis aðgangsrétt að barnsföður sínum, en sá
réttur er í mörgum tilfellum lítils virði eða einskis virði.
Það, sem hér er sagt um móður óskilgetins barns á
einnig við mut. mut. um fráskilda konu og raunar einnig
ekkju, sem stofnar til hjúskapar á nýjan leik og hefur á
framfæri sínu eitt eða fleiri börn af fyrra hjónabandi, sbr.
28. gr. 1. nr. 50/1946.
Ættleiðingar eru orðnar mjög tíðar, þegar svipað er
ástatt og í dæmi því, sem tekið er hér að framan og munu
flestir þeir, sem þessum málum eru kunnugastir, vera
ásáttir um, að von um fjárhagslegan hagnað eigi a. m. k.
oft einhvern þátt í ákvörðuninni um ættleiðingu.
Að sjálfsögðu geta fjölmargar aðrar ástæður komið til
greina jafnframt, en sé það þessi hagnaðarvon, sem ríður
baggamuninn og nærri liggur að halda, að svo sé í mörgum
tilvikum, þótt sönnun um það atriði verði að vísu alltaf
erfið, skilst mér, að miklu lengra sé gengið en til hefur
verið ætlazt af löggjafanum, þegar réttarreglur um ætt-
leiðingu voru settar, sbr. þá meginhugsun, sem fram kem-
ur í 9. gr. laganna.
Samkvæmt framansögðu vii’ðist svo, sem gildandi reglur
um greiðslu fjölskyldubóta geti orðið mönnum hvöt til að
152