Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Blaðsíða 48

eigendur töldu fram tekjur sínar af rekstri þessum til
skatts með öðrum einkatekjum sínum, en þeir áttu engir
heimili á S—firði. Árið 1949 var félaginu S. gert að greiða
útsvar til S—fjarðar. Eigendur S. mótmæltu útsvarsskyldu
sinni, og kærðu útsvarsálagningu þessa til skattayfirvald-
anna, sem staðfestu álagninguna.
Bæjarsjóður S—fjarðar höfðaði nú mál til heimtu út-
svarsins úr hendi eigenda S.
Ekki var talið sannað, að atvinnurekstur þessi á S—firði
hefði verið annar eða meiri, en ráð er gert fyrir í c-lið 9.
gr. útsvarslaganna nr. 66 frá 1945. Var því hér. ekki um
að ræða heimilisfasta atvinnustofnun á S—firði, og var
eigendum S. því óskylt að greiða útsvar þar.
(Dómur B.Þ.R. 12/6 1953.)
Slcipting útsvars. — Gildi laga.
Þann 10. marz 1950 ritaði bæjarstjórinn á S. bréf til
borgarstjórans í R. Gerði hann þær kröfur, að S. yrði úr-
skurðaður hluti af útsvari nokkurra sjómanna, búsettra í
R., en höfðu verið lögskráðir á skip, gert út frá S. meira en
3 mánuði á árinu 1949. Var vísað til ákvæða 3. iiðar 9. gr.
útsvarslaganna nr. 66 frá 1945 þessu til stuðnings.
Umræddum mönnum var síðan gert að greiða útsvar
til R.
Er til átti að taka mótmælti R. skyldu sinni til að skipta
útsvarinu með S. og bar fyrir sig ákvæði laga nr. 53 frá
1950, er felldu ákvæði 2. og 3. tl. 9. gr. útsvarslaganna úr
gildi, en í 4. gr. laga nr. 53 frá 1950 er tekið fram, að þau
lög gildi um álagningu útsvara á árinu 1950.
S. taldi hinsvegar, að ákvæði laga nr. 53 frá 1950 hefðu
ekki þýðingu, að því er þessar kröfur varðaði. Er samin
hafi verið fjárhagsáætlun S. fyrir árið 1950, hafi verið
gert ráð fyrir þessum tekjum, og R. síðan send skrá yfir
þá gjaldþegna, þar sem hluti útsvars átti að renna til S.
Fjárkrafan á hendur R. hafi því verið stofnuð áður en
lög nr. 53 frá 1950 hafi öðlazt gildi, en það hafi verið