Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Blaðsíða 49
31. maí 1950. Löggjafinn geti ekki tekið þessa eign af S.
nema með lögnámi, en það komi ekki hér til.
Talið var, að það væri almenn regla íslenzks réttar, að
löggjafinn hafi heimild til að setja almennar reglur um
skatta, þótt þeim fylgi nokkur röskun á tekjustofnun ein-
stakra sveitarfélaga. Ákvæði laga nr. 53 frá 1950, um
að reglum þeirra laga skyldi beitt um útsvör, sem á væri
lögð á árinu 1950, voru því talin gild og R. sýknaður af
kröfum S.
Dómur B.Þ.R. 30/10 1953).
REFSIRETTUR.
Meinyrði 'um látinn mann. — Sönnun ummæla.
Á árinu 1948 kom út hér í bænum æfisaga Á. skrásett
eftir frásögn hans af Þ. I bók þessari voru ýmis ummæli
um M., sem látinn var fyrir mörgum ái’um. Börn M. töldu
ýmis ummælanna um M. ósönn og meiðandi og móðgandi
fyrir minningu hans.
Stefndu þau Þ. og kröfðust þess, að ummælin væru
ómerkt.
Þ. krafðist sýknu á þeim grundvelli, að rit þetta væri
sögurit, þar sem Á. lýsti æfi sinni og samtíðarmönnum
sínum eins og þeir hefðu komið honum fyrir sjónir.
Á þetta var ekki fallizt, þar sem það var ekki talið
skipta máli, þótt hér væri um rit sögulegs eðlis að ræða.
Þá var það ekki talið firra Þ.ábyrgð, þótt hann hefði skráð
frásagnir rétt eftir Á.
Ymis ummæli voru talin ósönnuð og móðgandi fyrir
minningu M., og voru þau ómerkt. I nokkrum ummælanna
var rætt um refsiverða verknaði, er M. hefði framið og
verið refsað fyrir. Að því leyti, sem sönnur voru leiddar
að þessu framferði M. voru þau ummæli, sem um það
fjölluðu ekki ómerkt.
(Dómur B.Þ.R. 23/1 1953).
175