Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Blaðsíða 42

Fór hann síðan til bæjarins og tók þá kr. 3000.00 út úr
bókinni og þremur dögum síðar kr. 7000.00.
H. var fullorðinn að árum, en sérfræðingur í geðsjúk-
dómum taldi hann hafa andlegan þroska á við 7—8 ára
barn. Starfsmaður L., sem afgreiddi H. í fyrra sinnið,
kvað úttektarseðil þann, er H. afhenti, hafa verið ólæsi-
legan. Ilafi hann þá kallað H. til sín og spurt um nafn
eiganda bókarinnar, og hafi H. skýrt frá því og heimilis-
fangi hans. Hann hafi síðar spurt H. að nafni og hann
nefnt nafn, er síðar hefur komið í ljós, að ekki var hans
rétta nafn. Ritaði síðan starfsmaðurinn upplýsingar þess-
ar á úttektarseðilinn og fékk H. féð greitt. 1 síðara sinnið
skyldi starfsstúlka ein hjá L. afgreiða H., en treystist eigi
til að gera það og fékk aðstoð samstarfsmanns síns, ein-
mitt þess sama, sem afgreitt hafði H. í fyrra sinnið. Af-
greiddi hann H. á sama hátt og fyrr, og fékk H. féð greitt.
Fénu eyddi H. áður en stuldur hans vitnaðist.
Ó. krafði nú L. um bætur, þar sem hann taldi, að um
óforsvaranlega vangæzlu væri að ræða af hendi starfs-
manna L. við greiðslu fjárins.
L. mótmælti bótaskyldu sinni og benti á, að í bókina
væri skráð reglugerð og í 5. mgr. 54. gr. hennar væri ein-
mitt tekið fram, að L. væri laus allra mála, ef fé væri
greitt úr henni þeim, er hefði hana í höndum. Þessi ákvæði
styddust við ákvæði 29. gr. reglug. nr. 77 frá 1930 og þeim
almennu reglum, sem um viðskiptabréf giltu, en spari-
sjóðsbækur teldust til þeirra. Starfsmenn hans hefðu ekki
sýnt neitt gáleysi, og aðstoð sú, er þeir hefðu veitt, væri
algeng hjálp, er veita yrði viðskiptamönnum.
L. var hinsvegar talinn skaðabótaskyldur, þar sem talið
var, að þegar virt væri framkoma H. við úttektina og
sú staðreynd, að ekki hafði verið tekið út úr bókinni frá
upphafi, þá hefðu starfsmenn L., þeir er afgreiddu H.,
sýnt af sér verulega vangæzlu. Þar sem þannig væri ástatt,
gæti fyrrgreint reglugerðarákvæði ekki leyst hann undan
skaðabótaskyldunni.
(Dónnir B.Þ.R. 23/12 1953.)
168