Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Blaðsíða 50

RÉTTARFAR.
GilcLi fjárnáms.
Árið 1945 var rekið landamerkjamál milli nokkurra
landeigenda í sveit einni. Sátt varð í máli þessu m. a.
þess efnis, að landeigendurnir V. og Ó. skuldbundu sig
til að setja fjárhelda girðingu á hinum umsömdu merkj-
um, og skyidi því vera lokið innan tveggja ára. Á árun-
um 1946 og 1947 var lagður nýr vegur á þessum slóðum,
og var hann lagður eftir merkjalínu þeirri, þar sem girð-
ingin skyldi standa. Var girðingin eigi reist. Þann 14.
febrúar 1948 ritaði J., sem var einn af þeim landeig-
endum, sem gert hafði sáttina á árinu 1945 og taldi sig
eiga rétt á girðingunni, bréf til sýslumannsins í R. og
óskaði eftir aðför á hendur V. til greiðslu kostnaðar við
girðingargjörðina. Hinn 12. júlí 1948 framkvæmdi sýslu-
maðurinn siðan fjárnám hjá V. eftir sáttinni og fjár-
námsbeiðninni. Lét hann rneta kostnað af girðingunni, ef
gerð hefði verið og gerði fjárnám í eignarjörð V. fyrir
því fé ásamt vöxtum, fjárnámskostnaði og væntanlegum
uppboðskostnaði. Fjárnámsgerð þessari var ekki áfrýjað
og var eignarjörð V. þvi auglýst til sölu við nauðungar-
uppboð hinn 30. nóv. 1950. Áður en til uppboðs kæmi,
greiddi V. kröfuna ásamt kostnaði, en að áskildum rétti
til endurheimtu.
V. höfðaði síðan mál til endurheimtu fjár þessa og færði
það fram, að forsendur sáttarinnar hefðu brostið, þannig
að ekki hefði komið til að reisa umrædda girðingu. Þá
hefði umrætt fjárnám verið ógilt, en hann hefði eigi
áfrýjað því vegna þekkingarskorts.
öllum kröfum, sem raktar voru til fyrrgreinds fjár-
náms var vísað sjálfkrafa frá dómi, þar sem talið var,
að þótt verið gæti, að skýrslur V. um sáttina og fjárnám-
ið væru réttar, þá skipti það ekki máli, þar sem bæjar-
þingið gæti ekki haggað aðgerðum fógetadóms, þar sem
um hliðsettan dómstól væri að ræða.
(Dómur B.Þ.R. 16/12 1953).
176