Tímarit lögfræðinga - 01.04.1956, Síða 8

krcfjast af þeim, er samningagerðir annast. Krafan um
aðgætni og varkárni cr mjög rík og þeir verða að benda
viðskiptavinum sínum á öll þau atriði, sem þeir telja að
geti skipt máli. Frekar virðist hinsvegar ekki verða af
þeim krafizt.
Oft er það, að lögmanni eru faldar innheimtur krafna.
Getur þá risið sú spurning, hvernig fari ef réttur skulclar-
eigandans, viðskiptavinarins, glatazt moðan kröfurnar eru
í höndum iögmannsins til innheimtu. Þykir rétt að rekja
héi' nokkuð þrjá dóma Ilæstaréttar, sem fjalla um þetta
atriði.
Vorið 1921 kom kaupsýslumaðurinn A til lögmannsins
0. með ýms gögn varðandi viðskipti kaupmannanna C og D
og kom A þar fram sem umboðsmaður C. Taldi C sig eiga
skaðabótakröfu á hendur D vegna þessara viðskipta. B
atluigaði gögn þcssi lauslcga og tjáði síðan A, að ef skýrsl-
ur C væru réttar, væru líkindi til að hann ætti skaðabóta-
kröfu á hendur D af þessu efni. Þetta mun liafa verið
borið til C, sem nokkru síðar sendi B innheimtu- og máls-
höfðunarumboð. B taldi hinsvegar, að skorti á frekari
skýrslur frá C til þess, að rétt væri að freista málshöfðun-
ar og tilkynnti því A að hann vilcli ckkert við málið eiga
nema honum bærust frckari gögn og fengi nokkurt fé upp
í kostnað. Hvorugt barst og um vorið 1922 tilkynnti B A,
að hann vildi ckki liafa frckari afskipti af þcssu. Skjölin
í máli þessu afhenti B síðan C á árinu 1925. C höfðaði
síðan skaðabótamál á hendur B. Taldi hann að krafa sú,
sem hann hefði átt á hcndur D hefði fyrnst í höndum B
og bæri því B að bæta það tjón, sem hann hefði af þessu
bcðið. Bcnti C á, að B hefði aldrei tilkynnt honum, að
hann vildi ekki við málið eiga og ekki svarað bréfum varð-
andi það. Iíéraðsdómurinn sýknaði B og er sýknan á
því b.vggð, að C liafi ekki átt neina kröfu á hendur D og
hefði því ekki orðið fyrir neinu tjóni þótt um vanrækslu
hefði vcrið að ræða hjá B. Hæstiréttur sýknaði B einnig
af skaðabótakröfunni, en sýknan er á því byggð, að B
70