Tímarit lögfræðinga - 01.10.1998, Qupperneq 12

6. SÍÐARA FRUMVARPIÐ
Frumvarpið var að nýju lagt fram á 116. löggjafarþingi árið 1992 og höfðu þá
verið gerðar á því nokkrar breytingar. Þær helstu eru sem greinir í köflum 6.1-6.3.
6.1 Varanleg örorka undir 15%
2. málsliður 3. mgr. 5. greinar frumvarpsins var felldur niður en samkvæmt
því ákvæði átti ekki að greiða örorkubætur ef varanleg skerðing á getu hins
slasaða til að afla vinnutekna væri metin lægri en 15%. Var þetta eitt af því sem
gagnrýnt hafði verið í fyrra frumvarpinu, engin rök væru fyrir því að t.d. 12%
skerðing á getu til að afla vinnutekna væri ekki bætt.
Það er mjög athyglisvert að bera saman umfjöllun um þetta lágmark 5.
greinar í fyrra og síðara lagafrumvarpinu.
í fyrra frumvarpinu segir svo á bls. 31 í greinargerð:
Samkvæmt 1. málsl. 3. mgr. reiknast örorka í hundraðshlutum (örorkustigum). Það
nýmæli er í 2. málsl. 3. mgr. að bætur greiðast ekki ef örorka er minni en 15%. Ef
tjónþoli heldur, þrátt fyrir slys eða annað tjónsatvik, a.m.k. 85% getu sinnar til að afla
vinnutekna á hann samkvæmt þessu ekki kröfu til örorkubóta. Með ákvæði þessu er
ætlað að koma í veg fyrir að örorkunefnd, sbr. 10. gr., þurfi að fjalla um tjón sem
erfitt er að færa sönnur á og sem yfirleitt er smávægilegt. Tjónþoli, sem fær engar ör-
orkubætur vegna umrædds ákvæðis um 15% lágmark, getur hins vegar átt rétt á bót-
um fyrir varanlegt mein skv. 4. gr.
I seinna frumvarpinu er umfjöllunin þessi, bls. 32-33 í greinargerð:
Hér er fellt niður ákvæði sem var í 2. málsl. 3. mgr. 5. gr. fyrri gerðar frumvarpsins
þess efnis að örorkubætur skyldi ekki greiða væri varanleg skerðing á getu tjónþola
til að afla vinnutekna minni en 15%. Akvæðið var tekið óbreytt úr dönsku lögunum
sem eru fyrirmynd frumvarpsins. I greinargerð með þeim segir að tilgangur
ákvæðisins sé eingöngu sá að koma í veg fyrir að fjalla þurfi um tilvik sem yfirleitt
eru smávægileg og þar sem erfitt er að færa sönnur á að tjón hafi orðið. I dönskum
lögskýringargögnum kemur fram að reynslan sýnir að varanlegur tekjumissir af
völdum örorku er sjaldnast minni en 15-20% ef fjártjón hefur orðið á annað borð.
Auk þess kemur fram að með 15% lágmarkinu er ekki stefnt að því að girða fyrir
bótarétt tjónþola þótt fyrir liggi að varanlegur tekjumissir sé minni en 15%. í
samræmi við þetta er samsvarandi regla í dönsku skaðabótalögunum skilin og fram-
kvæmd þannig að ef leitt er í ljós að tjónþoli hefur í raun beðið varanlegt tekjutjón
er örorka hans metin a.m.k. 15% þótt tekjutjónið nái ekki 15%.
Hér hefur orðið gerbreyting á lögskýringu milli frumvarpa.
í fyrra frumvarpinu segir að engar bætur greiðist ef hinn slasaði tapar ekki
15% af getu sinni til að afla vinnutekna og hnykkt er á þessu með því að segja,
að haldi hann 85% af þessari getu eigi hann ekki rétt til örorkubóta.
I seinna frumvarpinu er sagt að svona hafi ekki átt að skilja lagagreinina og
180