Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 57

BÚNAÐARRIT
55
ins gengu ríkt eftir að settum reglum væri fylgt, og
höfðu eftirlit með því, þar sem auðveldlega mátti
leggja meira á hest, ef melurinn var vel gerður og
skorinn í þurrviðri. Væri stöngin græn og skorið í
votviðri var þetta nægur hestburður. Að skera mel-
inn blautann þótti slæmt, þótl nauðsyn krefði á
stundum. Binding á melbagga var þannig, að bandi
var slegið yfir hver 3 kerfi neðan við kornaxið, þar
sem stöngin var grennst og því bandi smeygt á klakk-
inn. Eiginlegur sili var enginn, á líkan hátt og á öðr-
um böggum. Undantekningarlaust varð axið að snúa
upp, það mátti ekki verða fyrir neinu hnjaski svo
kornið ekki hryndi úr og færi til ónýtis. Skurður-
inn fór þannig fram að með vinstri hönd var gripið
yfir stöngina og skorin sundur með verkfæri sem
kallað var „Sigð“ og haldið var í hægri hendi. Sigð-
in var með sama lagi og ljár á orfi. Hælar voru eng-
ir, heldur haldið yfir um skaflið, sem var nálægt 60
—70 cm á lengd. Blaðið sem var nálægt 12 cm langt,
var fest vandlega á skaftið. Bil á milli skafts og blaðs
mátti helzl ekkert vera, væri það vildi stöngin festast
þar á milli og töf verða að. Verk þetta var bæði erfitt og
seinlegt. Að því leyli erfitt, að við það varð maður að
vera boginn, og var því hin mesta bakraun. Að því leyti
seinlegt, að þar sem melur var strjáll var ekki hægt
að grípa yfir nema eina stöng í einu. Þar sem melur
var þéttur mátti grípa yfir 2—4 í einu, en þó því að
eins, að stöngin væri jafnliá, því aldrei mátti grípa
um hana á öðrum stað, en rétt neðan við axið, því
það varð undantekningarlaust að vera jafnt að ofan.
Aræri það ekki, hrundi kornið úr þeim sem ofar stóðu.
Auk þess var það metnaðarmál, vandvirks melskurð-
armanns, að láta sitt kerfi hta sem bezt út á þennan
hátt. Hve mikið maður hafði eftir daginn var mis-
jafnt og fór mjög eftir flýti og vana hvers einstaklings,
og eftir gæðum mellandsins. Þar sem stöngin var