Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 59

BÚNAÐARRIT
57
venjulega var honum óhætt framundir 8. september
og stundum lengur. Þegar kornið var orðið laust á
stönginni þótti sjálfsagt að byrja skurð, því allt af
var sú hætta fyrir hendi að stormur kæmi og hristi
kornið úr ofan í sandinn. Slíkt kom oft fyrir áður
skurði var lokið. Þá var sagt að melurinn væri orð-
inn skekinn, hálfskekinn, eða glæskekinn, ef mestur
hluti kornsins var burtu. Tiltök þótti að skera hálf-
skekinn mel, en tæplega ef meira var. Alskekinn mel
hirti enginn um.
Þegar nauðsynlegustu störfum sumarsins var lokið,
lá næst fyrir að ná korninu úr stönginni, og var það
starf kallað að skaka. Til þess þurfti að velja þurr-
viðrisdag og áríðandi að logn væri. Við stormkul
þcyttist kornið langar leiðir. Staður sá sem þetta
verk var framkvæmt á, þurfti að vera sem harðlend-
astur, og halla nokkuð frá á allar hliðar, því þar átti
kornið að geymast, þar til það var borið í sofnhús og
kynt. Timburás var tekinn og undir báða enda hans
látið eitlhvað sem hendi var næst, svo sem heylaup-
ur, kassi eður því um líkt. Hæð frá jörðu var nálægt
70 cm, þó mismunandi eftir því hvort verkið átti að
vinnast af fullorðnu fólki eða unglingum. Á þessu tré
var svo kornið barið úr stönginni. Einum linefa lir
kerfinu var skipt í tvennt, sitt í hvora hönd, og barið
og hrist með báðum höndum. Þetta verk gekk mis-
jafnlega fljótt, eftir þvi hve laust kornið hafði verið
orðið í stönginni þegar skorið var. Væri þess kostur
vegna veðráttu var kornið þurrkað nokkra daga, var
það nauðsynlegt, ef skorið hafði verið í votviðri. Væri
gengið frá blautu korni hitnaði i því, svo það stór-
skemmdist. Gæði þess til manneldis fór eftir verk-
un þess, alveg á sama liátt og um hrakið og illa verlc-
að hey til skepnufóðurs. Frágangur kornsins var
þannig, að því var mokað saman í aflangann lirygg,
sem kallað var „Lön“ Þykktin minnir mig að væri