Búnaðarrit - 01.01.1940, Síða 62

60
BÚNAÐARRIT
lítt. Þolandi hitagufu. Það skiptir miklu máli, hve þurr
og góður eldiviðurinn var, en þar sem þetta var oft-
ast vetrarvinna, þá var ekki hægt að fá vel þurran
eldivið. Ýmsu var hrennt. Þurt lyng þótti bezt, en þar
sem fyrirferðarmikið eldnsneyti þurfti, þá entist það
skammt, enda víða ófáanlegt. Fyrir kom það, að mel-
stönginni var brennt en ekki þótti það búmannlegt.
Auk þess sem melurinn var nauðsynlegur í þök á
hús undir torf, þá var hann allgott fóður handa sauð-
tenaði. í harðindum bruddu fullorðnir sauðir legginn
af honum, en axinu sem þá var orðið kornlaust, vildi
engin skepna líta við.
Tvisvar til þrisvar meðan á kyndingu stóð, varð að
láta eldinn dvína lítið eilt, lil þess að hræra í korninu
og snúa því, þar annars hefði miskyndst, varð kyndari
að skríða upp undir þak hússins til þessa verks, og
var þar uppi hin versta vistarvera. Þegar kyndari
taldi kornið fullkynt, var eldurinn kæfður með torfi.
Því fólki sem vinna átti að verkuninni hafði verið
gert aðvart og var komið þar á staðinn. Kyndari
skreið uj)p á sofninn, gerði gat á melflátturnar og
sópaði korninu niður um það. Rann það niður í poka,
sem 2 menn, sem niðri voru héldu opnum upp undir
oj)inu. Ef nægur fólksafli var á heimilinu, var oft
verki kyndara þar með lokið. En á fleiri heimilum
var það, að ekki var svo mannmargt, að hann
varð að vera við verkunina. Tvær tunnur stóðu til-
húnar, annaðhvort með hotni eða botnlausar, en þá
voru þær grafnar nokkuð niður í gólfið, en hraun-
liella í bolni. I þessar tunnur var korninu steypt sem
allra heitustu, var í þær látið svo þær voru milli
hálfs og fulls. Þeir sem troða áttu á korninu, fóru af
skóm og sokkum og ytri klæðum og stigu niður í
tunnurnar. Svo var heitt í þeim að lítt þolandi var,
en brátt kólnaði og var þá íarið að heita sér af al-
el'li við troðninginn. Var aðferðin ekki ósvipuð þvi,