Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 67

B Ú N A Ð A R R I T
(55
enginn kjarni, það voru þær sem kallaðar voru (mat-
leysur) eður grængálur. Hæð stangarinnar var mis-
jöfn frá V2 al. upp í 1 eða jafnvel rúmlega það.
Korn var engu minna í hinni lágvöxnu. Axið var jafn-
stórt, aðeins leggurinn styttri. Þótt korn úr melnum
verði elcki framar notað til manneldis, þá er þó melur-
inn mikils virði, ef mannafli væri, til að færa sér hann
til nytja. Margir vita að kornið er eftirsótt og ágætt
til sáningar við sandgræðslu. Ekki er hægt að hugsa
sér betra innlent fóður handa hestum þegar það er
vel verkað, mun það ekki gefa mikið eftir höfrum.
Þeir voru margir, sem gáfu korn þetta uppáhalds-
hestum sínum og báru þeir af öðrum hestum, hvað
fjör og fallegt útlit áhrærði. Blaðkan helst græn frain
að vetri, juku margir heyleng sinn með því að slá
hana að venjulegum sláttartíma loknum, þegar haust
var þurrviðrasamt. Vor og vetrarbeit fyrir sauðfé er
þar betri en á nokkru öðru landi, en sá er þar galli á,
að vegna sandbylja er það fé slöðugt í hættu, og varð
opt að tjóni, þó i flestum tilfellum vegna þess, að
ekki var séð um að fénaður sá væri í góðum hold-
um. Hraust fé stóð af sér veðrin og lét sig ekki fenna
i kaf eða hrekja. Ég heyrði sagt, að fullorðnir sauðir
sem vanir voru mellandinu, hafi í verstu veðrunum
legið uppi á melakollunum, hafa þannig skilið af eðlis-
ávísun sinni, að þar var eklci hætta á að fenna í kaf.
Dænii voru til þess, að þeir sem sáu fyrir fóður-
skort sleptu laklega fóðruðu fé frá hiisi og ráku á
mellöndin. Ef ekki komu illviðri fyrstu vikurnar fór
allt vel, ef féð bar sig vegna megurðar. Ef sólar naut
þýddi hún klakann úr sandinum, svo fénu tókst að
grafa eftir grænum blöðkukólfinum og fékk í sig bata
á ótrúlega skömmum tíma. Aftur á móti, ef þetla fé
fékk á sig illviðri, nýkomið frá húsi, var mótstöðu-
kraftur þess enginn það hrakti, eða leitaði skjóls, þar
sem sandinn dreif yfir það, þó mun ]mð sjaldan hafa
5