Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 96

94
BÚNAÐARRIT
]Uið eilt á móti suðri. Þó er ekki æskilegt að hallinn
sé mikið meiri en svo, að vatnshalli sé á yfirborðinu,
þannig, að vatn setjist ekki að í pollum. Að vísu nýt-
ur landið því betur sólar, sem því hallar meira á móti
suðri, en með vaxandi halla verður þurrkun lands-
ins dýrari, ef á annað borð, þarf að ræsa það, því
þurrkunaræðarnar, hvort sem það eru lokræsi eða
skurðir, verða að vera þéttari með vaxandi halla
landsins.
Ýmsir hafa þá skoðun, að land með litlum halla,
t. d. 1 : 1000, sé óhæft með öllu til túnræktar, þvi
þar seljist vatn að á yfirborði jarðar, er geti orsakað
kal. Þetta er ekki á fullum rökum reist. Það er hægt
að ganga þannig frá þurrkunarkerfinu og öðrum
undirbúningi ræktunarinnar, að á þessu sé lítil eða
engin hætta. Hitt er annað mál, að sjálfsagt er að
velja hallandi land, el' þess er kostur.
Eftir því útliti sem nú er, má ætla að á komandi
sumri verði lítið unnið að byggingum. Sennilega verð-
ur og lílið átt við að brjóta land til nýræktar, vegna
þess hvað útlendur áburður er að verða dýr, auk
þess sem óvíst er um innflutningsaðstöðu á áburði og
sáðvörum. En verkefnið er þó nóg fyrir hendi lianda
íslenzkum bændum. Nú ber að nota tímann til að
Jmrrlca ræktunarlöndin. Fjöldi bænda hefir nóg verk-
et'ni, nú fyrst um sinn, við að þurrka það land sem
þeir þegar hafa brolið, eða þá gömlu túnin, sem frá
upphafi hafa verið of blaut. — Þeir, sem hafa rækt-
unarlönd sín í góðu lagi geta hins vegar tekið ný
lönd fyrir til þurrkunar, svo þau verði tilbúin til
vinnslu þegar lienta þykir.
íslenzkir bændur! látið árið 1940 marka tímamót
i jarðræktarsögu landsins, þannig, að þið nujndið
samtök um að grafa eftir „gulli“ í hinum ,,gullauð-
ugu“ mi'jrum okkar ágæta lands.