Búnaðarrit - 01.01.1940, Qupperneq 120

118
BÚNAÐARRIT
það að jafnaði staðið fremst eða næst fremst i röð-
inni af hinum styrktu fjárbúum með meðalarð eftir á.
Frá engu fjárræktarbúinu hefir verið selt meira af
kynbótafé en frá Hrafnkelsstöðum. Hefir mörgum
reynzt það vel, þótt til séu bændur sem telja alls ekki
borga sig, að blanda því í fjárstofn sinn, heldur frem-
ur að nota hrúta af þessum stofni til framleiðslu
sláturdilka. Hvorttveggja getur haft fullan rétt á sér,
en J)eir bændur, sem setja það að fyrsta skilyrði, að
féð sé þurftarlítið og lcomist af með sem minnst
vetrarfóður, Jjótt það gefi Jiá minni arð, ættu ekki að
blanda því í stofn sínn. Jafnbezta raun gel'ur Hrafn-
kellsstaðaféð, Jjegar Jiað er blandað með hinu smáa,
harðgerða og holdgóða fé af Kleifakyni, sem nú breið-
ist mjög út um sumar sveitir sunnan lands, einkum í
Hreppum. Fé þetta er upprunnið frá Ólafsdal en
hefir breiðzt mest út frá Núpstúni í Hreppum.
Hral'nkelsstaðaféð er fremur stórt og þungt, gult
á haus og fótum en yfirleitt hvítt á lagðinn. Það er
allvel byggt, þótt til séu veilur í Jiví. Versti galli Jiess
er, að surnt af Jjví er skrokklengra en æskilegt væri.
Á sunmm einstaklingum ber of mikið á háum herða-
kamb og ol' þunnum brjóstkassa um og aftan við
bóga. Þetta mun fyrst og fremst orsakast af því, að
Hrafnkelsstaðabændur hafa ekki fyrr en nú á síðari
árum tekið nægilega mikið tillit til Jjess, hvers lcrafist
er l'yrir freðkjötsmarkaðinn, því að þeir eru búsettir
á svæði, þar sein kjöt er framleitt fyrir innlendan
markað og hefir verið flokkað eftir þyngd kropp-
anna, en ekki metið eftir gæðum þeirra. En nllir eiga
að stefna að því að framleiða sein hezt kjöt, jafn-
framt því sem þeir reyna að fá féð sem vænst. Hrafn-
kelsstaðabændum er þetta nú vel ljóst, enda hefir
þeim tekizt að bæta féð að mun síðustu árin.
Því miður eru fraintíðarhorfur Hrafnkelsstaðabús-