Dvöl - 01.01.1938, Síða 14

8
D V O L
vissi, hvað löðrungur var, en þann-
ig hafði enginn snert við henni
fyrr. Hún þuklaði hvað eftir ann-
að á kinninni, þar sem hún fann
enn fyrir þessari mjúku og hlýju
snertingu.
En það var einhver breyting
orðin á henni. Eitt kvöld í viku
og annanhvorn sunnudag eftir
klukkan fjögur skein sólin yfir
leið hennar — hvernig sem veðri
var háttað. Það var farið að á-
varpa hana á götunni. Gamlir
menn og barnungir piltungar köll-
uðu hana fröken, þrátt fyrir henn-
ar fátæklega fatnað. Bólugrafni
búðarþjónninn hjá sælgætiskaup-
manninum á horninu stóð' í búð-
ardyrunum á kvöldin og kallaði til
hennar orð, sem henni fundust
kitla sig innvortis. Velbúnir menn
stöðvuðu hana á götunni og báðu
um leyfi til þess að fylgja henni
— °? gerðu það meira að segja
þar, sem dimmt var, og hún var
dálítið hrædd við að ganga ein.
Svo góðir voru karlmennirnir.
Og jafnvel húsbóndinn var henni
ofurlítið vingjarnlegur, þegar frú-
in var ekki heima.
Hvort sem það var gróðrar-
máttur frá sólskini gleðinnar þetta
eina kvöld í viku og annan hvorn
sunnudag eða frá rigningunni á
degi hverjum — eða hvort
tveggja í sameiningu — þá er
það víst, að Boline þreifst vel og
margfaldaðist að ummáli. —
Þvottakonan ráðlagði henni að eta
grænsápu og drekka steinolíu.
Húsbændurnir létu þetta afskipta-
laust um stund, síðan sögðu þeir
henni upp. Þeir höfðu ekki brjóst
í sér til þess að láta manneskjuna
vinna svona á sig komna. Svo
fór hún að leita sér að nýrri vist,
en fólk bara leit á hana og hristi
síðan höfuðið. Hamingjan góða!
Barn sjálf, en samt komin langt
á leið. öldruð frú bauð henni
inn og Boline varð að gera grein
fyrir, hvernig ólánið hefði hent
hana. „Hér fæ ég efalaust að
vera“, hugsaði hún. En hún varð
nú samt sem áður að fara leiðar
sinnar, þegar hún hafði satt for-
vitni gömlu konunnar.
Þvottakonan var sú eina, sem
vildi henni vel. Það var nú reynd-
ar full á skipað hjá henni. íbúð-
in var aðeins eitt herbergi með
einu eins manns rúmi. Auk þess
hafði hún leigjanda til þess að
létta undir með húsaleiguna! En
hún dró rúm leigjandans ofurlít-
ið út frá veggnum, svo að í því
gátu tveir sofið, þegar í nauðir
rak. Boline var búinn næturstað-
ur á dýnunni á gólfinu, þar sem
konan var annars vön að sofa
sjálf. Franska sjalið hennar frú
Rasmussen var hengt yfir tvo
stóla og myndaði þannig einskon-
ar millivegg, sem Boline hafði að
skjóli meðan hún afklæddist.
Og Hansen varð að skuldbinda
sig til þess að spýta ekki út yfir
gólfið í svefni, því að herbergið
var lítið. ’
En þetta reyndist ekki til fram-