Dvöl - 01.01.1938, Síða 18

ýmiskonar tuskum, sem hún tíndi
saman. Þá hvarflaði hugur henn-
ar stundum til frúnna, og hversu
þær væru strangar. Eða hún grét
aðeins.
Skapanornin, sem staðið hafði
við vöggu Boline, hafði gefið
henni tómleikann í veganestí. Og
Boline líktist guði um það, að
hún bjó sér til veröld úr engu,
en fannst hún harla góð eigi að
síður. Þessvegna skoðaði hún
ekki hlutina ofan í kjölinn. Líf
hennar var óslitið æfintýri, sem
lét lófastóra sirtspjötlu úr sorp-
kassanum þenjast út í indælan
barnakjól.
Einn góðan veðurdag var Bo-
Iine handtekin. Það hafði horfið
silfurskeið eftir kvöldboðið hjá
húsbændunum á næstu hæð fyrir
neðan, en Boline hafði annazt
uppþvottinn fyrir stúlkurnar gegn
hlutdeild í veizluleifunum. Það
gat naumast annar verið. Allir
vissu, hvað hagur hennar var
þröngur. — Silfurskeiðin kom nú
reyndar í leitirnar af sjálfu sér,
og handtakan reyndist byggð á
misskilningi. En hún reyndist eng-
an veginn þýðingarlaus. Þegar
hirzlur stúlkunnar voru rannsak-
aðar, fannst margskonar þýfi.
Fjórar frúr í húsinu voru kvadd-
ar til þess að mæta í réttinum,
svo að þær mættu bera kennsl
á muni sína.
Þýfið lá saman safnað á borði.
Það voru ofurlitlar sirtspjötlur,
ræmur af bómullarefni, legginga-
spottar og gamalt, götótt Iéreft.
Rannsóknardómarinn leit ástar-
augum á hrúguna. Það var einsk-
is virði, en milt í fánýti sínu var
það tákn hins æðra réttlætis, sem
ekki spyr hver eða hversu mik-
ið, heldur gætir þess með kost-
gæfni, að grundvallarreglurnar
séu ekki fótum troðnar. Hér var
mannamunurinn loks úr sögu. Bo-
line hefði ekki getað vænzt, að
um mál sitt hefði verið fjallað af
meiri vandvirkni, þótt hún hefði
verið konungurinn meðal þjóf-
anna.
En það var heldur meira en
hrúgan þessi! Hin losaralega for-
tíð hennar og smáþjófnaðir var
afhjúpað! Hverju eggi, hverri
kaffibaun, hverjum sykurmola
hafði verið fylgt skref fyrir skref
á leið sinni úr búri húsbændanna
og til fjölskyldunnar góðu. Þetta
voru í raun réttri liðin sjónar-
mið, því að núverandi húsbænd-
ur Boline höfðu ekki búr — það
heyrði svo að segja sögunni
til. Aðalatriðið var það, að eðli
hennar var óbreytt. Hún hafði
aðeins neyðzt til þess að skipta
um svið vegna breyttra aðstæðna.
„Þekkir frúin þetta?" spurði
rannsóknardómarinn og rétti eitt-
hvað að húsbændum Boline. Það
var gamall og götóttur munndúk-
ur úr damaski, er komizt hafði
til virðinga sem bleyja í veröld
Boline. Frúin bar glögg kennsl á
hann. , hann hafði horfið rétt um
þær mundir, sem átti að k^ista hoq-