Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 29

D V 0 L
23
hans ellefu ára gömul, fjarskalega
elskulegt barn, þögul og hugs-
andi, með stór, skær, dreymandi
augu. Börnin höfðu eitthvað
móðgað hana, svo að hún yfir-
gaf þau og gekk inn í herberg-
ið, sem ég var í, og settist þar í
eitt hornið með brúðuna sína.
„Faðir hennar er ákaflega rík-
ur kaupmaður", sögðu gestirnir
með lotningu í röddinni. „Hann
hefir lagt til hliðar 300 þús. rúbl-
ur, o'g það á að v»era heiman-
mundur hennar.“
Þegar ég sneri mér við til þess
að sjá þá, sem töluðu, kom ég
auga á Julian Mastakovich. Hann
stóð þarna með hendurnar fyrir
áftan bak, hallaði undir flatt og
var allur ein eftirtekt.
Meðan ég virti þetta fyrir mér,
byrjaði húsbóndinn að úthluta
gjöfunum.
Litla stúlkan með stóra heim-
anmundinn fékk stærstu og falleg-
ustu brúðuna, en afganginum af
gjöfunum var skipt milli barnanna
í réttu hlutfalli við stöðu foreldr-
anna í þjóðfélaginu.
Síðasta barnið, tíu ára dreng-
snáði, magur, rauðhærður og
freknóttur, fékk ofurlitla bók með
dýrasögum, en hún Var mynda-
laus og það vantaði titilblaðið og
bæði spjöldin. Petta var sonur
kennslukonunnar. Hún var fátæk
ekkja, og litli drengurinn hennar
virtist niðurdreginn og hálffeim-
inn í óbrotnu nankinsfötunum sín-
mu,
Drengurinn tekur bókina m<eð
dýrasögunum og tvístígur um-
hverfis börnin, sem qnn eru að
leika sér. Hann myndi vilja gefa
aleigu sína til þess að fá að leika
sér með þeim, en hann þorir ekki
að byrja, því að hann man, a<ð
honum hefir stundum verið
bannað að vera með þeim.
Ég fylgdist með leikum barn-
anna, en hafði þó alltaf gætur á
drengnum. Pað var hrífandi að
sjá, hvernig hann háði baráttu
við sjálfan sig. Ég sá, að honum
þóttu leikföng hinna barnanna á-
kaflega falleg, en þó sérstaklega
brúðuleikhúsið, sem var svo
freistandi, að hann ákvað með
sjálfum sér að koma sér vel við
einhvern drengjanna, til þess að
fá að taka þátt í leiknum. Hann
byrjaði brosandi að leika með*
börnunum. Og eins og til þess
að kaupa sér frið, gaf hann
montnum drenghnokka eina epl-
ið, sem hann átti, og bar annan
dreng á háhesti, en að launum
fékk hann að standa við leikhús-
ið. Eftir skamma stund réðist þó
einn drengjanna á hann og rak
honum löðrung. En litli, freknótti
drengurinn þorði ekkert — ekki
einu sinni að gráta. Svo kom
mamma hans og skipaði honum
að hætta að skipta sér af hinum
börnunum, og þá læddist hann
burt og inn í herberjgið, sem við
vorum í, ég og litla stúlkan.
Hún lét hann setjast við hlið-
jna á sér, og svo fóru þau í mestu