Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 33

27
til þess. Mér þykir það mjög
leitt.“
„Mjög leitt“, endurtók hús-
bóndinn. „Hann er fjarska hæ-
verskur drengur.“
„Fjarska ókurteis þorpari, ætla
ég að segja“, skaut Julian Masta-
kovic'h inn í og gretti sig. „Burt
með þig, drengur! Hvers vegna
ertu hér ennþá? Hypjaðu þig til
hinna barnanna!“
Nú gat hann ekki stillt sig um
að gefa mér hornauga.
En þá gat ég ekki heldur stillt
mig, og skellihló upp í opið geð-
ið á honum.
Hann sneri sér frá mér og
spurði húsbóndann að því í hálf-
um hljóðum, hverskonar náungi
þessi ungi maður væri eiginlega.
Svo hvísluðust þeir einhverju á
og fóru út úr herberginu með
miklum vandlætingarsvip.
Ég skalf af hlátri. Eftir ofurlitla
stund ráfaði ég svo inn í setustof-
una.
Þar var hinn mikli Júlian
Mastakovich í áköfum samræðum
við eina frúna, en umhverfis þau
höfðu húsbóndinn, húsfreyjan og
gestirnir slegið einskonar skjald-
borg.
Frúin, sem hann talaði við, hélt
í hönd litlu rúbludrottningarinnar,
og nú byrjaði Júlian Mastakovich
að slá henni gullhamra.
Hann sagðist alveg vera frá sér
numinn af hennar barnslega ynd-
isleik, gáfum þennar, prúð-
mennsku og því fyrirmyndar-upp-
eldi, sem hún hefði hlotið.
Auðvitað sagði hann allt þetta
til þess að koma sér í mjúkinn hjá
móðurinni, sem næstum grét af
gleði, og faðirinn sýndi ánægju
sína með góðlátlegu brosi.
Ánægjan var smitandi. Allir
urðu að taka þát't í henni. Jafnvel
börnin voru neydd til þess að
hætta leikum sínum, svo að þau
trufluðu ekki samræðurnar.
Andrúmsloftið var þrungið af
lotningu. Ég heyrði frúna, móður
litlu telpunnar, spyrja Julian Ma-
stakovich að því, með djúpri virð-
ingu, hvenær hann myndi sýna
þeim þann heiður, að koma í
heimsókn.
Og auðvitað þáði hann þetta
boð með óblandinni ánægju.
Gestirnir dreifðu sér nú aftur
um herbergið og ég hlustaði á
þá hlaða lofinu á hinn ríka kaup-
mann, frúna hans og dóttur, en
þó sérstaklega Julian Mastako-
vich.
„Er hann giftur?“ spurði ég
kunningja minn, sem stóð við
hliðina á Julian Mastakovich.
Mastakovich gaf mér illt auga.
„Nei“, svaraði kunningi minn,
auðsjáanlega hneykslaður á þess-
ari áberandi óvarkárni minni.
—o—
Fyrir skömmu fór ég til kirkju
af því að ég barst með fólksfjöld-
anum, sem þyrptist þangað til
þess að verti vi0 brúðkaup, serri