Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 3

DYÖL
7. árg. 1939
4. hefti
F'rakkinn
Verðlaunasaga
eftir Kolbein frá Strönd
Ennþá einu sinni var Sigurður
kominn til Reykjavíkur. Haustið
var líka komið og síldin hætt að
veiðast á Siglufirði, og Reykjavík
beið eftir aurunum, sem kynnu að
finnast í vösum þessa einkennilega
fólks, sem eiginlega átti hvergi
heima.
í þetta skipti hafði hamingjan
verið fremur hliðholl, og raunveru-
lega var það nú svo með Sigurð
Bjarnarson, að á vissan hátt var
hann sparsemdarmaður, þó að
hann hefði aldrei eignazt neitt, —
fyrr en þá nú. Hún var því raunar
alveg ný fyrir Sigurð, þessi öryggis-
tilfinning, sem kemur af því að
eiga fimm hundruð krónur í snotr-
um bankaseðlum, vandlega geymd-
ar í gömlu og slitnu veski, sem þó
var ekki slitið af því, að í það hefðu
komið svo miklir fjársjóðir um dag-
ana.
Sú var tíðin, að Sigurður Bjarn-
arson hafði ekki hugsað mikið um
öryggi, eða öryggisráðstafanir,
hvorki fjárhagslega eða á annan
hátt. En maður, sem orðinn er
38 ára gamall, er nú vanalega bú-
inn að hlaupa af sér hornin, og
hann getur þá heldur ekki horft
með bjartsýni og andvaraleysi
æskunnar á ófarinn veg.
En fimm hundruð krónur eru þó
alltaf fimm hundruð krónur, og
þegar dagurinn er bjartur og mild-
ur, og þegar þessum dularfulla lit-
blæ haustsins slær á Esjuna og
Akrafjall, ef horft er yfir höfnina
og sjóinn, þá getur jafnvel þung-
lamalegur og einmana 38 ára gam-
all piparsveinn komizt í sæmilegt
skap.
Það hefir ef til vill verið þess
vegna, að Sigurður Bjarnarson
staðnæmdist fyrir framan glugga
skraddarans þennan morgun. Hann
hafði gengið þar framhjá nokkr-
um sinnum áður og auglýsingin í
glugganum hafði að sjálfsögðu
verið lesin. Hugmyndin hafði virzt
nokkuð sniðug í fyrstu, en siðar var
hann þó búinn að ákveða með
sjálfum sér, að það væri óþarfi, að
það svaraði ekki kostnaði, og þar
fram eftir götunum. Á þessum