Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 5

D VÖL
243
vinnuleysi, fæði, húsnæði, þjón-
usta. Tæpara mátti það nú víst
ekki standa og þó — stundum hafði
það verið minna. — En duglegur
skraddari gefur ekki langan tíma
til umhugsunar.
„Við sjáum þetta betur, ef við
komum úr frakkanum," sagði hann
og snaraði sér að Sigurði. Á næsta
augnabliki lá frakkinn á borðinu.
„Sjáið til,“ sagði skraddarinn,
„hann er hreint ekki svo mjög slit-
inn, aðeins snjáður um vasa og
dálítið upplitaður. Ja, sei, sei, hér
sjáum við þann rétta lit.“ Hann
bretti við kraganum og sýndi Sig-
urði. „Svona getur hann orðið. Al-
veg eins og nýr. Enginn maður sér
mismuninn.“ Hann horfði með
hrifningu á Sigurð og frakkann.
Slíkir möguleikar, sem hér voru
fyrir hendi. Raunverulega nýr
frakki fyrir 40 krónur!
Sigurður var unninn. „Það er
líklega réttast," sagði hann og
reyndi að setja mannalegan hirðu-
leysisblæ á röddina. Hann var þó
eiginlega orðinn dálítið spenntur,
þó að hann vildi ekki láta á því
bera.
Viðskiptamóðurinn var nú óðum
að renna af skraddaranum. Sigur-
inn var unninn og andartak voru
áhyggjur starfsins, sem fram und-
an lá, ríkastar í huga.
„Við skulum nú sjá, mánudagur,
— á fimmtudag þurfum við að
máta og svo reynum við þá að hafa
frakkann tilbúinn á laugardags-
kvöld.“ Brúnirnar lyftust, hann
horfði á Sigurð eins og mikill vel-
gjörðamaður, sem bíður eftir hrifn-
ingu fólksins. — Þegar Sigurður
kvaddi, brosti maðurinn innilega
og hneigði sig virðulega um leið.
Sigurður var ekki í alla staði
ánægður á heimleiðinni. Frakkinn,
þessi gamli förunautur hans, var
í ókunnra manna höndum, og
hamingjan mátti vita, hvað út af
þvi myndi koma. Það var þó eitt-
hvað annað og meira en verðmæti
nytsamrar flíkur, sem olli áhyggj-
um hans, — á vissan hátt hafði
hann eiginlega brugðizt gömlum
vini.Hvað voruþeir annars búnir að
vera lengi samferða á lífsleiðinni,
hann og frakkinn? Við skulum sjá,
fimmtán ár, — jú, það voru víst
fimmtán ár. Þá var Sigurður tutt-
ugu og þriggja ára gamall. Tutt-
ugu og þrír — þrjátíu og átta, það
var ekki um að villast. Og mun-
urinn á tuttugu og þrem og þrjátíu
og átta er náttúrlega alltaf þessi
ákveðni og stærðfræðilegi munur,
en þegar um hluta af mannsæfi er
að ræða, þá er hann lika oftast
annað og miklu meira. Það fannst
Sigurði.
Langt aftur í þoku liðinna ára,
hvörfluðu fram sundurlausar
myndir. Ung stúlka, með dökkjarpt
hár og gráblá augu, — og þá var
frakkinn nýr. Hann hafði verið
sjálegur í þá daga, nýkominn út
úr búðinni, með sterkum, þægileg-
um, útlendum ilm. En ilmurinn af
nýjum klæðum vill nú stundum
hverfa nokkuð fljótt, og falleg, grá-