Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 6

244
D VOL
blá augu, — já, þau geta heldur
ekki alltaf horft í sömu átt. Svo
hafði það að minnsta kosti farið
í þetta sinn. Það hafði svona hvað
af öðru horfið og liðið með árun-
um — allt nema frakkinn.
Hann hafði víst verið dýrasta
flíkin, sem Sigurður hafði keypt
um dagana, þessi frakki. í sann-
leika dálítið dýrari en pyngjan
hafði stranglega leyft. Vafalaust
hafði hann komizt í eigu Sigurðar
á einu af þessum veiku augnablik-
um, þegar jafnvægi fjármálanna
gleymist, og ábyrgðarskyldan
vegna komandi stundar fýkur út
í veður og vind. En það var þó bót
í máli, að varan hafði ekki verið
svikin, hann hafði skýlt fyrir
mörgum svölum gusti og hann
hafði líka verið rétt metinn og vel
með farinn.
Sigurði var það löngu ljóst, að
slíkan frakka mundi hann héðan
af ekki eignast aftur. Og þannig
var það, að þessi frakki var líka
orðinn táknrænn í lífi Sigurðar.
Hann hafði verið merki hinna
björtu vona æskumannsins, vona
um lystisemdir lífsins, eftirlæti og
efnalegt frjálsræði. En það hafði
víst farið um vonirnar þær svipað
og frakkann; þær voru orðnar
gamlar og snjáðar.
Til allrar hamingju héldu dag-
arnir áfram að vera mildir og þið-
ir, og þó að menn kannske gengju
yfirleitt I yfirhöfnum og þyrftu
þess með, þá gat Sigurður Bjarnar-
son ósköp vel komizt af. Hann var
heldur ekki sá maður, sem stund-
aði göturnar að þarflausu að jafn-
aði, og hann fór sjaldan út á kvöld-
in.
Og svo kom fimmtudagurinn,
eins og hver annar fimmtudagur,
að þessu eina undanskildu. Enn
var þó ekki sýnt, hvernig fyrirtækið
myndi lánast, því að það er dálítið
erfitt fyrir ófaglærðan mann að
átta sig á jafn vanburða hálfsmíð
og þræddri flík. Það var því ekki
alveg óttalaust, að Sigurður beið
eftir laugardagskvöldinu. Sá ótti
átti þó eftir að hverfa eins og ský
fyrir vindi, og þegar skraddarinn
var búinn að hneppa að Sigurði
frakkann og hann stóð og strauk
höndunum niður eftir mjúkum, ó-
slitnum og jafnlitum boðungunum,
þá varð hann þess loks fullkomlega
viss, að hann hafði ekki verið svik-
inn, og að það sem hann hafði gert,
var rétt.
Og svo kom það, sem næstum því
alltaf hlýtur að koma þegar svipað
stendur á, og sem ætíð er ofurlítið
brot af kraftaverki. Hin gamla flík
hafði allt í einu fengið þennan
merkilega töframátt nýrra fata:
að lyfta þeim, sem þau ber, upp i
nokkurs konar æðra veldi, að gefa
manninum meiri trú á sjálfan sig,
lífið og tilveruna. — Já, „mikið er
skraddarans pund“. Að vísu gerði
Sigurður sér ekki grein fyrir því,
á þennan hátt. En hvað um það.
Maðurinn, sem kom út úr búðinni,
var áreiðanlega ekki sá sami maður
og inn hafði gengið fyrir nokkrum