Dvöl - 01.10.1939, Side 13

D VÖL
251
Islenzka sveitastúlkan
Eftir Sigrurjón frá Þorgeirsstöðum
Sigurjón Jónsson
I.
Það var á góunni.
Suðrænir vindar höfðu brætt
fannir vetrarins af lyngbreiðum
dalsins.
Við gengum tvö hlið við hlið í
sólskininu og tíndum stör og
bragðgóð krækiber, sem frosið
höfðu á haustnóttum og geymzt
undir snjónum.
Hún fór mjúkum höndum um hið
brúna lyng — eins og það væri
vinur hennar. Og tal hennar allt
gaf til kynna, að hún elskaði sveit-
ir landsins og þann gróður, sem
þar dafnar.
Mér þótti næstum barnalegt
þetta dálæti — þessi náttúrudýrk-
un.
Ég ólst upp við miskunnarleysi
og snjókynngi langra afdalavetra.
Og þó að ég hefði á ýmsum augna-
blikum orðið heillaður af tign og
töfrum landsins, þá hafði ég samt
oftar haft ímugust á kulda þess og
hrikaleik.
Ég sagði vinstúlku minni það.
Hún brosti.
í hennar augum hafði landið
annan svip — þar varð allt lífrænt
og aðlaðandi. Hún hafði lifað sig
inn í sál blómanna, fundið vináttu
fjallanna, skildi yndisleik sveit-
anna og alla þá auðlegð, sem þar
leyndist í lifandi og dauðu. Og hún
ætlaði að vinna að því að fjölga
gróðurreitunum — hlúa að lífinu
í íslenzkum sveitum.
Örlögin hafa stefnt störfum
hennar að öðrum verkefnum held-
ur en þeim, sem hana dreymdi um.
En hún er sama náttúrubarnið,
þegar hún skrifar á heilsuhæli
nokkrum árum seinna:
„.... ég veit samt, að lif okkar
hér, hvort sem það verður stutt
eða langt, endar ekki í kistum. En
ég vil ekki láta brenna mig, held-
ur leggjast í mjúka og hlýja mold-
ina.....“