Dvöl - 01.10.1939, Side 23

D VÖL
manninn minn?“ spurði hún, eins
og ekkert hefði ískorizt.
Gomer endurtók skilaboðin. —
Kolarykið leyndi eldroðanum í
kinnum hans.
Hún þakkaði honum mjög hlý-
lega og mælti síðan:
„Ég hélt, að það væri hann, sem
biði við dyrnar. Ég veit þér skiljið
það. Ég var að koma úr baði. Þér
eruð kvæntur maður, býst ég við?“
Gomer kinkaði kolli. Hún leit
enn, undarlega hlæjandi á svipinn,
í starandi augu hans, og sagði í
kveðjuskyni:
„Jæja þá. Þakka yður svo kær-
lega fyrir, að þér fluttuð mér boð-
in.“
Loksins sneri hann við og hurðin
féll að stöfum. Hann rölti niður
tröppurnar og gekk hægum skref-
um út að hliðinu, í djúpum hugs-
unum og með galopin, undrunar-
full augu. Aldrei hafði hann séð
nakta konu áður. Ekki lifandi
konu. Aðeins á myndum. Honum
hafði alltaf skilizt, að konur, sem
vandar væru að virðingu sinni, af-
hjúpuðu ekki líkama sinn í aug-
sýn karlmanns. En var það nú með
öllu rétt? Áttu þær æfinlega að
vera slíkur leyndardómur? Þegar
þær voru svona fallegar? Áreiðan-
lega var frú Montague mjög svo
vönd að virðingu sinni! Maður
hennar var einnig að þessu leyti
í miklu áliti. Hann myndi aldrei
láta það viðgangast, sem ekki væri
rétt. Gomer komst allt í einu að
þeirri niðurstöðu, að það væri full-
261
komlega eðlilegt, að kona gengi
nakin á fund manns síns. Auk þess
var það fallegt.
Um leið og hann opnaði hliðið,
kom hann auga á rósarunn uppi
við vegginn. Þar voru nokkrar út-
sprungnar ljósrauðar rósir. Það
myndi enginn sakna einnar rósar.
Hönd hans greip eldsnöggt eitt
blómið og þegar hann var kominn
út fyrir hliðið, lagði hann það í
matarkassann sinn.
Gomer sýndist herðabreiður og
baksvipurinn bar vott um ákveð-
inn vilja, þegar hann hraðaði för
sinni heim í kotið. Hann ætlaði að
semja frið við Blodwen. En hann
ætlaði nú samt ekki að sýna henni
nein uppgerðar-flírulæti. Þegar
öllu var á botninn hvolft, þá var
hún þó konan hans; og hann var
ekki ósanngjarn maður. Svo hafði
hann nú líka verið mjög hrifinn af
henni, og fyrir kom það enn, að
honum fannst hver maður full-
sæmdur af henni.
II
„Þú kemur með seinni skipun-
um,“ sagði hún ásakandi. Og áfram
hélt hún hvellum rómi, án þess að
ætla honum tíma til svars: „Ekki
er mér um að kenna, þó að matur-
inn væri orðinn kaldur.“
„Og með því áttu náttúrlega við,
að hann sé orðinn kaldur!“ sagði
hann. En hann brosti við henni,
svo að skein í sterklegar, hvítar
tennurnar í kolsvörtu andlitinu.
„Þá skaltu koma á réttum tíma,“