Dvöl - 01.10.1939, Page 52

290
D VÖL
einu líf í augu hans. Hann tók það
upp, sneri því milli handanna og
rœskti sig.
— Hvað er þetta? spurði hann,
eins og hann byggist við að það
vöeri fóstur eða kristallað árásar-
gas.
— Skelfiskar, svaraði ég hug-
hraustur.
Tollþjónninn hristi sitt embætt-
islega höfuð. Orðið gaf honum ekki
neinar upplýsingar.
Það komu fleiri tollþjónar. Ég
endurtók þetta eina orð með þrá-
kelkni kvíðans, þangað til ég varð
uppgefinn. Sumir þeirra fóru að
rannsaka annan farangur, sem ég
hafði meðferðis, og mér var skipað
að sýna vegabréf mitt. — Fjand-
inn hafi líka þessa skelfiska! hugs-
aði ég. — Bara ég hefði tekið eitt-
hvað annað en þessi uppbólgnu
lindýr til að gefa. Sama hvað það
hefði verið.
Hitt fólkið fór í smáhópum út
úr tollstöðinni. Ég stóð að lokum
einn eftir. Þá kom minn feiti vin-
ur í hægðum sínum með töskuna
sína í hendinni.
— Ja-há, sagði hann og tók
glasið úr hendi tollþjónsins. Ja-há,
sjáið þér til, það er botnlanginn
úr manninum. Þessi herra er gam-
all vinur minn, og hann fer aldrei
í ferð án þess að hafa botnlangann
með sér.
Allir tollþjónarnir brostu ljúf-
mannlega og heilsuðu með her-
mannakveðju. Mér var rétt glasið
með mikilli kurteisi, og ég bjó um
það 1 koffortinu, en einmitt þegar
ég var með sjálfum mér að fast-
ráða það, að ég skyldi fleygja glas-
inu út um vagngluggann, áður en
við næðum rússnesku landamær-
unum, þá tók ég eftir, að eitthvað
var skrifað í vegabréf mitt.
— Viljið þér gera svo vel að segja
mér, hvað þeir skrifuðu, sagði ég
við herra Nausille.
— Botnlangi innfluttur, sagði
hann og þrýsti hönd mína í kveðju-
skyni.
Svo fór ég inn í lestina til Hel-
singfors og var djúpt hugsandi.
Ég var lafhræddur, þegar kom
að rússnesku landamærunum, en
komst samt hindrunarlaust yfir
þau. Ég vissi, að ég mátti ekki láta
skelfiskana frá mér, því að á heim-
leiðinni yrði ég að gera grein fyrir
þeim. En þegar ég fann vin minn
í Moskva, lét ég samt alla varúð
eiga sig, þrátt fyrir allt, og fékk
honum glasið. Hann horfði bros-
andi á þessi blárauðu og bleikrauðu
kvikindi, klappaði krukkunni, eins
og það væri Krónborg, sem hann
hefði á milli handanna, og var í
sjöunda himni. Sælgætið var borð-
að í veizlu, þar sem grammófón-
fjöðrin slitnaði við annan valsinn,
en ungur maður sneri plötunum í
hálfan annan klukkutíma með því
að ýta þeim áfram með vísifingr-
inum. Hinn nýi heimur birtist min-
um undrunarfullu augum í nýjum
og nýjum myndum án afláts....
Ekkert var eins og það var heima,
og fyrir listamann. ... Jæja, það