Dvöl - 01.10.1939, Síða 58

296
D VÖL
Keppinautar
Eftir David Walther
Max togaði í klukkustrenginn
með þungum, taktföstum tökum.
Magurt og sóltorennt andlit hans
sýndi engin merki áreynslu, og
dökkt hárið lá greitt slétt aftur
frá háu enninu. Hendur hans
hreyfðust ósjálfrátt og augun
glömpuðu af stolti í hvert skipti,
er gamla kirkjuklukkan sendi sína
dillandi tóna út yfir hið litla þorp.
Motzgerþorpið var skammt frá
Vín. Annars vegar lágu að því vín-
akrar en hinsvegarVínarskógurinn,
og enda þótt þorpið væri lítið, voru
þar tvær kirkjur. Max var hringjari
í þeirri stærri og fallegri, en hún
stóð hátt uppi í fjallshlíðinni.
Kirkjuklukkan hékk í gömlum
turni, sem stóð við hlið kirkjunnar,
og var hún hreyfð með streng, sem
hafði verið þar allt frá því að turn-
inn var reistur. Max var sá einasti,
er kunni að hringja þessari klukku
eins og vera bar. Enginn annar
hafði dirfzt að snerta streng henn-
ar frá því faðir hans dó.
í litlu kirkjunni niðri í þorpinu
var hinn ungi Ottó hringjari.
Klukka hans hafði ekki þennan
djúpa, fagra hreim eins og klukka
Max, enda hafði hún verið steypt
eftir stríð og var ekki úr eins góðu
efni.
Ottó fannst það ósanngjarnt, að
allir skyldu hrósa hinum yndislegu
tónum Theresiu-kirkjuklukkunnar,
en minnast ekki einu orði á hans
eigin klukku. Hann var þess þó
fullviss, að hann væri að minnsta
kosti eins hæfur til starfs síns og
Max. En jafnvel listamaðurinn get-
ur ekki gert listaverk af slæmu
efni, Og það var ekki laust við, að
Ottó fyndi stundum til dálítillar
gremju og afbrýði til starfsbróður
síns. Einhverju sinni lét hann svo
um mælt, hálfvegis í gamni og hálf-
vegis í alvöru, að sig langaði til
þess að myrða Max, svo að hann
gæti fengið tækifæri til þess að
hringja klukkunni í Theresiu-
kirkjunni, og þar með sýnt þorps-
búunum, hvað hann gæti. í raun
og veru bar hann ekki hatur til
Max, en kenndi dálítillar öfundar
yfir því, að hann sem eldri maður,
skyldi standa svo miklu betur að
vígi.
Lífið í hinu litla þorpi myndi
hafa gengið sinn venjulega, frið-
sama gang, ef hinir tveir starfs-
bræður hefðu ekki verið saman á
vínuppskeruhátíð eitt fagurt mal-
kvöld. Verkafólkið hafði safnazt
saman til þess að bragða á nýju
vínunum og þar var hljóðfæra-