Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 60

298
D VÖL
sú stærri til og reyndi að yfirgnæfa
hana.
Þorpsbúarnir biðu St. Páls-
og Péturshátíðarinnar með mikilli
eftirvæntingu, því að þá var það
siður, að báðar klukkurnar hljóm-
uðu alveg með sérstökum hætti.
Það var gömul siðvenja, sem vand-
lega var gætt. Bæði Max og Ottó
biðu þessa dags með mikilli eftir-
væntingu. Ottó var ákveðinn í því
að sanna þorpsbúunum, að hann,
þrátt fyrir sína lélegu klukku, væri
bezti hringjarinn í öllu héraðinu.
Max vissi hins vegar, að hér
myndi honum gefast tilvalið tæki-
færi til þess að auðmýkja Ottó,
sem aldrei fyrr hafði verið auð-
mýktur. Anna, sem vann í húsi
móður sinnar, heyrði, hvernig
hringjararnir tveir æfðu sig í list
sinni, og hún brosti með sjálfri
sér.
Max var í léttu skapi hinn tutt-
ugasta og níunda júni, þar sem
hann gekk upp bratta stíginn, sem
lá upp að kirkjunni. Hann vissi, að
í dag myndi hann bera sigur úr
býtum. Það var óhugsandi, að Ottó
myndi geta skarað fram úr. Max
hafði beztu spilin á hendinni;
margra ára reynslu, meðfæddan
hæfileika og klukku, sem átti eng-
an sinn líka í hljómfegurð þar um
slóðir. í marga ættliðu höfðu for-
feður hans hringt klukkunni í
gamla turninum.
Geðshræringin örfaði göngu-
hraða hans eftir götunni. Fátt
fólk sást úti, því að flestir voru að
búa sig í beztu fötin, áður en guðs-
þjónustan byrjaði, og biðu nú ein-
ungis eftir hljómum kirkjuklukkn-
anna, sem áttu að hefja hátíðina.
Max gekk fram hjá húsi Önnu, án
þess að líta upp; hann hafði nógan
tíma, og þegar hann hefði sýnt
henni, hve dásamlega honum hafði
tekizt að „hringja inn hátíðina“,
ætlaði hann að tala við hana aftur.
Hann sá í anda, hvernig hjónaband
þeirra myndi verða. Hann hugsaði
um undirbúninginn að brúðkaupi
þeirra. Það skyldi verða haldin
eftirminnileg veizla, og brúðgum-
inn ætlaði sjálfur að hringja klukk-
unum. Hann sá, hvernig Anna gekk
um í litla garðinum þeirra, ung og
falleg. Þau myndu bæði í samein-
ingu sjá um uppeldi barna sinna og
velja úr hópnum arftaka hans sem
hringjara. Erfðavenjan skyldi hald-
ast, og þegar hann eltist, gæti hann
setið og hlustað á, hvernig gömlu
klukkunum væri hringt af snillingi,
og Max brosti ánægjulega um leið
og hann gekk inn í gamla klukku-
turninn — en hann sá samstundis
að þar hafði eitthvað gerzt.
Klukkustrengurinn var skorinn
sundur nálega þrjátíu fet frá gólf-
inu. Einhver — og það var aðeins
um einn að ræða — hafði klifrað
upp ósléttan múrvegginn og upp
á lítið þrep í þrjátíu feta hæð og
seilzt þaðan eftir strengnum og
skorið hann sundur. Klukkan í
Theresiu-kirkjunni var þögnuð.
Max ákvað samstundis að myrða
Ottó, og hann tók ekki þessa á-