Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 62

300
Ð VÖL
Hin mikla skuld
Ræffa flutt viff móttöku Nobelsverðlaunanna 10. des. 1909.
Eftir Selmu Lagerlöf.
Úr bréfi frá þýðandanum, sem er kenn-
ari á Akureyri:
„Herra ritstjóri! Hér með sendi ég yður
í þýðingu ræðu eftir Selmu Lagerlöf. Eins
og þér vitið, átti hún 80 ára afmæli 20.
nóv. sl. (þ. e. 1938). Finnst mér því vel
við eigandi, að „Dvöl“ minnist hennar á
einhvern hátt. Þegar ég fór að líta yfir
smásögur hennar, þótti mér þær flestar of
langar til þess að þýða þær eða þá að þær
lýstu henni ekki nógu vel. Þessi ræða varð
því fyrir valinu, bæði af því að mér finnst
hún lýsa Selmu vel og að mér þykir hún
einkennileg og skemmtileg aflestrar.... “
Þýðandinn er beðinn velvirðingar á, að
handrit þetta hefir legið nokkuð lengi
hjá Dvöl.
Yðar konunglegu hátignir! Herr-
ar mínir og frúr!
Það var fyrir nokkrum dögum,
þegar ég var á ferð hingað til
resiu-kirkjunni; hið kringlótta,
æruverða andlit hans var afmynd-
að af truflun og skelfingu. Jafnvel
Anna hleypti undrandi brúnum,
en svo hristi hún sína gullnu lokka
og rétti á nýjan leik að Hermanni
rauðu, hlýju varirnar sínar, þar
sem þau sátu í Vínarskóginum, ör-
ugg í skuggum trjánna.
Haukur Kristjánsson
þýddi.
Stokkhólms með járnbrautarlest-
inni. Það var komið að kvöldi.
Myrkur var úti og hálfdimmt í
klefanum. Samferðamenn mínir
blunduðu hvor í sínu horni, og ég
sat kyrr og hlustaði á hávaðann í
lestinni, þar sem hún brunaði
áfram eftir brautarteinunum.
Meðan ég sat þarna, fór ég að
hugsa um allar þær ferðir, sem ég
hefi farið til Stokkhólms. Venju-
lega var það með einhverja erfið-
leika framundan. Ég hafði farið
hingað til að taka próf, og ég kom
hingað stundum með óprentuð
handrit til að leita að útgefanda.
Og nú var ég á leiðinni hingað til
að taka á móti Nobelsverðlaunun-
um. Það lá við, að mér fyndist það
líka vera erfitt.
Allt haustið hafði ég dvalið á
mínu gamla heimili í Vermalandi
í fámenni, og nú þurfti ég að
koma út á meðal margra manna.
Það var eins og ég væri orðin óvön
öðrum mönnum í einverunni, og
ég var hálf-óróleg við að hugsa til
þess að þurfa að sýna mig aftur
úti í heiminum.
En í raun og veru var það þó svo
ákaflega mikil gleði að eiga að taka
við verðlaununum, og ég reyndi að