Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 64

302
DVÖL
ur, og fer eftir krókaleiðum. „Ég
er bara komin til að biðja þig um
gott ráð,“ segi ég og ber mig
raunalega. „Á ég að segja þér
nokkuð, ég er komin í stóra skuld.“
„Ég er hræddur um, að þú fáir
ekki mikla hjálp í því efni hér
hjá mér,“ segir faðir minn. „Það
er víst hægt að segja um þennan
stað eins og gömlu herragarðana
í Vermalandi, að hér finnst allt
nema peningar."
„Það eru heldur ekki peningar,
sem ég skulda,“ segi ég. —
„Það er nú ennþá verra,“ segir
faðir minn. „En byrjaðu nú á
byrjuninni, stúlka mín, og segðu
mér allt saman.“
„Það er ekki of mikils krafizt, að
þú hjálpir mér,“ segi ég, „því að það
er sannarlega þín sök frá byrjun.
Mannstu eftir, hvernig þú sazt við
orgelið og spilaðir lög Bellmanns
fyrir okkur börnin, og mannstu
eftir, að þú lézt okkur lesa ritverk
Tegnérs, Runebergs og H. C. And-
ersens nokkrum sinnum á hverj-
um vetri? Þannig myndaðist mín
fyrsta skuld. Segðu mér, faðir
minn, hvernig á ég að geta endur-
goldið þeim, að þeir kenndu mér
að elska æfintýri, hetjudáðir, föð-
urlandið og mannlífið í allri sinni
tign og allri sinni eymd?“
Þegar ég segi þetta, hagræðir
faðir minn sér til í stólnum, og
það kemur fallegur glampi í aug-
un. „Ég ex ánægður yfir, að ég hefi
hjálpað til að valda þér þessarar
skuldar," segir hann.
„Já, það getur verið rétt hjá þér,
faðir minn,“ segi ég, „en þú verð-
ur að muna eftir, að enn eru ekki
öll kurl komin til grafar. Hugsaðu
þér, hve óendanlega mörgum ég er
skuldug. Hugsaðu um alla vesalings
umrenningana, sem í æsku þinni
óku um Vermaland og léku og
sungu. Þeim skulda ég hin villtu
æfintýr, leiki og gaman í það ó-
endanlega. Og hugsaðu þér alla
gömlu mennina, sem hafa setið í
gráu hreysunum í skógarbrúninni
og sagt frá álfum og tröllum og
bergnumdum stúlkum. Það eru
þeir, sem hafa kennt mér, hvernig
hægt er að senda skáldrit yfir há
fjöll og dimma skóga. — Og hugs-
aðu þér, faðir minn, alla hina fölu
múnka og nunnur, sem hafa setið
í skuggalegum klaustrum og séð
sýnir og heyrt raddir! Þeim skulda
ég fyrir að hafa fengið að láni
hinar dularfullu dýrlingasögur,
sem þeir hafa safnað. Og hugsaðu
þér Dalabændurna, sem fóru til
Jerúsalem! Er ég ekki í skuld við
þá, fyrir að hafa gefið mér hetju-
dáð til að skrifa um? Og það eru
ekki aðeins mennirnir, faðir minn,
sem ég er í þakklætisskuld við,
það er einnig öll náttúran. Það eru
dýr merkurinnar og fuglar him-
insins og tré og blóm — þau hafa
öll trúað mér fyrir einhverjum
leyndarmálum."
Faðir minn kinkar aðeins kolli
og brosir, meðan ég segi þetta allt,
og virðist alveg áhyggjulaus. „Þú
skilur þó líklega, að þetta er stór