Dvöl - 01.10.1939, Blaðsíða 69

D VOL
307
ritara, misheppnaðri tilraun að
klifra upp á kirkjurústir Lárenzí-
usar helga og ennþá árangurslaus-
ari tilraun að hringja kirkjuklukk-
unum, sem þar fyrirfundust engar.
Mér er óljóst í minni hark, sem við
lentum í við eina lögregluþjóninn
í þorpinu og lauk með alþýð-
legu ávarpi. Púnsins, sem við höfð-
um meðferðis úr vínkjallara þorps-
ins, neyttum við þó í rústunum, og
söguleg kennd gagntók okkur. Við
urðum ljóðrænir og sungum man-
söngva. Seinna komu til byltingar-
kenndir. Við byggðum þvervirki úr
kerrum, tunnum, stigum og öðru
tiltæku byggingarefni, sem við
hnupluðum þar í grenndinni. Við
öskruðum hersöng Frakka og gerð-
um árás á okkar eigið þvervígi. Við
töluðum fyrir minni æskunnar og
hins æðsta fullkomleika.
En morgunsólin reis æ hærra.
Fólkið kom út úr hreysum sínum
og góndi forviða á okkur, hina hvít-
húfóttu fulltrúa menntunarinnar.
Það var sunnudagsmorgunn. Við á-
kváðum að fara í kirkju.
Við lögðum undir okkur bekk á
orgelloftinu. Hringjarinn lék á org-
elið og við sungum fullum hálsi —
en fagurlega. Sumir okkar sofnuðu
undir prédikuninni, létu undan síga
eftir óslitin hátíðahöld í röskan
sólarhring.
Eftir prédikun kom það fyrir, sem
mér er skýrast í minni. Meðhjálp-
arinn kom með háf til að taka á
móti samskotum. í sama bili vakn-
aði Ernst Konjak og fannst sér vera
flökurt, rauk á fætur og framhjá
meðhjálparanum. Það var þá, sem
Jóhann Ágúst hrópaði lausnarorð-
in: — Ertu sjóövitlaus, Ernst Kon-
jak, œtlarðu að stinga af án þess
að óorga?
Annaðhvort hefir okkur verið vís-
að á dyr eða við farið af sjálfsdáð-
um, ég man ekki hvort heldur var,
en það er víst, að við fórum til
gistihússins og átum morgunverð.
Þar byrjuðu háalvarlegar bolla-
leggingar um það, hvað við skyld-
um panta. Það varð morgunverð-
ur!!! Og við komum okkur saman
um að ganga til næsta þorps. Við
keyptum eins mikið af púnsi og við
orkuðum að bera. Það var önnur
tíðin þá en nú — þótt ég mæli
ekki hegðun okkar bót — ég bara
segi frá því, sem gerðist. Ef við
höfum gert glappaskot, þá var sök-
in hjá ríkinu, sem ekki hafði veitt
okkur betra uppeldi í barna- og
framhaldsskólunum.
Við gengum til þess þorpsins, sem
við töldum næst. Það var nú göngu-
för í lagi! Við sungum, við hrópuð-
um upp okkar ungu gleði móti sól-
inni og hvítum vorskýjunum. Við
drukkum púns í kotbæjum, buðum
bragð og vorum virtir gestir. Við
böðuðum okkur í stöðuvötnunum,
við hlupum um naktir og rákum
hver annan á flótta eins og ung
skógargoð. Og lævirkjarnir sungu
hátt, hátt uppi, og gamla byggðin
var okkar, við vorum arftakar allr-
ar hennar mörg þúsund ára menn-
ingar. Vingjarnlegir bændur, sem