Dvöl - 01.10.1939, Síða 75

D VOL
313
fram gamanyrðum og meinlausri
keskni til náungans. „Skratti var
Jón Eyþórsson nú slappur, að hafa
ekki betra veður“, en við því er
ekkext að gera. „Þótt hann rigni,
þótt ég digni, þótt hann lygni aldrei
meir, fram skal stauta blautar
brautir, buga þraut unz fjörið
deyr“. Þetta hressilega kvæði
Hannesar Hafstein verður hersöng-
ur skíðamannanna þennan dag.
Þeir smátínast út í rigninguna og
halda í áttina til stökkbrautarinn-
ar. Hún er orðin marauð. Vatnið
streymir úr loftinu og innan stund-
ar er maður orðinn gegndrepa.
Leysingarvatnið og rigningar-
vatnið rennur í striðum straum-
um ofan á snjónum og myndar víða
tjarnir og krapablár. Nokkrir rösk-
ir skíðamenn byggja nýja stökk-
braut úr snjó, og þar fara stökkin
fram við hin hörmulegustu skil-
yrði. En það er enginn tími til,
fyrir gegnvota skíðamenn, að
standa lengi og horfa á það. Nú er
tækifæri til að vinna tvennt í einu,
að halda á sér hita og skemmta
sér. Það er hægt, með því að renna
sér á skíðum. Ef til vill er þetta
líka síðasta tækifærið að nota
þennan snjó. „Þeir geta þá skolfið
og skammast sín, sem skjálfa
vilja; þeim er það gott“. Rennslið
er að vísu ekki sem bezt, og það
vekur dálítil óþægindi þess, sem
fyrir verður, og hlátur hinna, ef
einhver slengist ofan í krapið. En
það er þó varla nokkur verri, þótt
hann vökni, og hinir eru nú ekki
þurrir heldur. Loks kemur bíllinn.
Skíðamennirnir hrista af sér
mestu bleytuna, ganga frá skíðum
sínum og setjast inn í bíl. Nú byrj-
ar aftur söngur og með meira
fjöri en nokkru sinni fyrr. Nokkrir
af farþegunum, sem fyrir eru í
bílnum, líta með vanþóknun á
þennan heimska, alvörulausa
æskulýð og reyna að vera sem
fyndnastir og illkvittnastir í hans
garð. Það er nú þeirra skemmtun.
Aðrir hrífast með þessu fjöri og
minnast þess að hafa einu sinni
verið ungir. Þeir taka undir söng-
inn og þakka fyrir skemmtunina,
þegar þeir stíga út. Gleðin eykst
upp í galsa. Það er eins og verið
sé að birgja sig upp af lífsgleði og
ánægju til margra tilbreytinga-
lausra daga, og miklu skipti, að
nota þessa skemmtun til hins ýtr-
asta. En þetta er líka fögnuður
þess, sem fundið hefir „hitann í
sjálfum sér og sjálfs sín kraft til
að standa á mót“, þótt ofurlítið
andstætt blási.
Hallgrimur Jónasson kvað, þegar hann
var að fara, ásamt fleirum, á báti frá
austurósi Héraðsvatna á leið til Drang-
eyjar:
Leggjum þá frá lágri strönd,
lengur má ei biða.
Kallar þráin unglings önd
út í bláinn víða.
Kveðið í sömu ferð, í næturvolki, á
heimleið:
Þegar hvorki vín né vif
vermir lundu slaka,
finnst mér hálfgert hundalíf
heila nótt að vaka.