Dvöl - 01.10.1939, Side 92

330
D VÖL
Því miður er fátt af lausavísum skálds-
ins í bókinni, en þær hafa margar flogið
manna á milli — ef til vill þó fleiri eign-
aðar honum heldur en hann hefir átt.
Þó er þarna m. a. hin ágæta vísa, sem
mun hafa verið ort í tilefni af þvi, að verið
var að afla konu kjörfylgis með tilstyrk
guðstrúarinnar i landinu:
Ef allt þetta fólk fær i gullsölum
himnanna gist,
sem gerir sér mat úr að nugga sér
utan i Krist,
þá hlýtur sú spurning að vakna, hvort
mikils sé misst,
ef maður að síðustu lendir í annarri vist.
Fyrri kafli bókarinnar endar á saman-
burði á tveim fánum, eða hlutaðeigandi
þjóðum. Og er þar síðasta visan svona:
Eitt er þó nálega álika veglegt hjá báðum,
þvi örlögin veittu oss í smæð vorri
dýrmætan frama:
Ráðherratalan á íslandi og Englandi
orðin hin sama. [er bráðum
í siðari kaflanum kastar prófessorinn
sínum sárbeittu kaldhæðnisvopnum og
kveður þá fögrum og fáguðum tónum, er
túlka m. a. viðkvæma ættjarðarást, svo
sem í kvæðunum í vorþeynum og Á
RauOsgili, — / Árnasalni segir hann:
Innan við múrvegginn átti ég löngum
mitt sæti,
utan við kvikaði borgin með gný sinn
og læti,
hálfvegis vakandi, hálfvegis eins og
í draumi
heyrði ég þungann i aldanna sigandi
straumi.
Þar býst hann við, að ef einhver spyrji
að leikslokum um starf hans, þá verði
svarið: „Er það f fáeinum línum á guln-
uðu blaði." Áreiðanlega munu mörg blöðin
gulna áður en verk hans eru gleymd. Það
er vist, að trú er hönd hans við verk hinna
horfnu og er ekki ótrúlegt, að einhver geti
síðar, þegar aldir renna, sagt svipað um
J. H. og hann segir í kvæðinu Til höfund-
ar Hungurvöku:
Það féll í hlut minn að hyggja um sinn
að handaverkunum þínum,
mér fannst sem ættir þú arfinn þinn
undir trúnaði mínum.
Það getur alltaf komið nýr Jón Helga-
son fram, sem með trúmennsku hyggi að
verkum fyrirrennara síns.
Þó að fáir muni nú réttarveggina, sem
borgfirzki daladrengurinn tók að sér, af
innri umbótaþörf, að hlaða upp, þá verð-
ur lengi minnzt starfs hans i þágu ís-
lenzkra fræða, Ljóðabókin hans er góð
sending úr landsuðri, sem minnir þjóðina
á skáldlð og fræðimanninn, er dvelur
langdvölum í öðru landi, en er samt i
fremstu röð hennar islemkustu og trygg-
ustu sona.
Vel hlaðnir réttarveggir geta gleymzt,
en handaverkin geymast stundum ótrú-
lega lengi hjá fleirum en höfundl Hung-
urvöku, þegar þau eru unnin af alúð og
einlægum huga — og snilld.
V. G.
Jónas Jónsson: Vordagar.
Útgefandi Samband ungra
Framsóknarmanna. Reykja-
vik 1939.
Ætlun mín er ekki að ritdæma þessa
bók, en ég vil minna á hana.
Þetta eru aðallega greinar, er höf-
undurinn skrifaði fyrir 20—30 árum í
Skinfaxa. En Samband ungra Framsókn-
armanna hefir gefið bókina út og skrifar
formaður þess, Þórarinn Þórarinsson,
góðan formála fyrir henni, er ber vitni
um skilning á mönnum og málefnum á
þeim tímum, sem greinamar eru skrifaðar.
Það fer vel á því, að ungir samherjar
J. J. taka nú að sér að gefa út úrval úr
greinum hans i snotrum bókum. Með því
sýnir nokkur hluti af æskumönnum nú-
tíðarinnar í verki, að þeir kunna að meta
að verðleikum það mikla starf, sem þessi
óvanalegi maður, Jónas frá Hriflu, hefir
unnið fyrir æsku þessa lands.
Vordagar heitir bókin. Það er gott nafn.
Og hún ber það með réttu. Bókin minnir