Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 7

‘lanúar-mars 1042
10. árganpur . 1. hefti
Eftir orrn§tnna
Eftir Jacinto Octavio Picón
Jón Helgnaon þýddi
I.
1 EINU AUSTURHÉRAÐI Frakk-
J lands var glæsilegt landsetur í
ævagömlum skógi, umlukt þykkum
múrveggjum.
Það var alllangt frá þjóð-
veginum og einsýnt, að sá, sem þar
bjó, kaus sér kyrrð og einveru.
Kringum húsið var vanhirtur og
afræktur garður, sem líktist mest
villiskógi. Trén teygðu greinar sín-
ar út yfir garðmúrinn, og þroska-
miklar rótarhnyðjur höfðu aflagað
gangstígana. Skriðrunnarnir voru
eins og flækjur í vaxtarmiklu
grasinu, svo að örðugt var að feta
á milli þeirra. Lækur liðaðist með
fábreytilegum nið'i um garðinn,
milli gildra trjábola. Dökkar lauf-
hvirfingar spegluðust í dálítilli
tjörn, sem nú hafði breytzt í lón
við steinahrúgurnar, er eitt sinn
höfðu verið þar til prýðis. Við ann-
an enda tjarnarinnar lá gamall
og fúinn Feneyjabátur, grafinn að
hálfu leyti í leir og kafinn grænu
grasi. Harðgerðar bergfléttur höfðu
þakið veggi hússins, seilzt eftir
hverri örðu og læst sig milli steina
og tígla, og fram af veggbrúnun-
um héngu langir skúfar, sem sveifl-
uðust til og frá í golunni. Þar, sem
blómabeðin skyldu vera, lá gras í
legum, og í stað rósarunna óx
villikjarr. Eilífðarblómin höfðu
þokað fyrir þistlum, og nú greri þar
krossmyrta, er áður uxu fagrar
ilmjurtir. Mjór stígur, sem lá frá
garðshliðinu að húsinu, var troðinn
af sífelldri umferð, en í sprungum
og skorum á steinþrepunum við
fordyrið hafði grænn og silki-
mjúkur mosi tekið sér bólfestu.
Tvær marmarastyttur höfðu áður
fyrr staðið á stöplum á hand-
riðinu, en nú var aðeins önnur
þeirra kyrr á stalli sínum. Hin
hafði fallið niður og sokkið til
hálfs í jörðu. Bolurinn var orðinn
skellóttur eftir regn himins og skin
sólar, ýmist grár eða gulur. í hús-
inu var stór forsalur, opinn til
lofts, og var gosbrunnur í honum
miðjum. Við vatnsskálina óx ill-
gresi, er náð hafði stuðningi af
járngrindum, sem kringum hana