Dvöl - 01.01.1942, Síða 11

DVÖL
5
um. Rökkrið var tekið að síga yfir
húsaþyrpinguna. Fáeinar leður-
blökur flögruðu kringum fölan
ljósbjarma, er lagði frá gluggunum
út á sandinn í garðinum.
Við dyraþrepin voru tveir vopna-
hlaðnar.Þar hafði rifflum sigurveg-
aranna og hinna sigruðu verið hent
í kös áður en gengið var inn í ríki
friðarins.
Hortensía tók á móti hershöfð-
ingjanum í forsalnum; stóð þar á
stigaþrepinu og hallaði sér fram á
handriðið.
Prússinn var enn ungur maður.
Tign sína átti hann ættgöfgi sinni
að þakka. Karlmennska hans og
glæsibragur og hermannleg fram-
ganga hefði óöar gagntekið flest-
ar aðrar konur. Þegar hann sá
hana, gleymdi hann því, að hann
var hermaður. Hann mundi það
eitt, að hann var karlmaður, tók
kurteislega ofan og gekk í áttina
til hennar með hjálminn undir
hendinni, eins og hann hefði bor-
ið viðhafnarhatt í veizlusal.
„Ég tek á móti yður hér,“ sagði
Hortensía, „vegna þess, alð hús
mitt er allt atað blóði. Þar yrðuð
þér að ganga á frönskum ein-
kennisbúningum, en þér gætuð
heldur ekki stígið niður fæti, án
þess að eiga það á hættu að traðka
á þeim prússnesku."
Samræður þeirra urðu langar,
og hershöfðinginn var hvorki of-
stopafullur né ruddalegur. Hann
hlýddi rólegur á sömu afdráttar-
lausu neitunina og sendimaður
hans hafði flutt honum. Horten-
sía var eins og gyðja, þar sem hún
hallaði sér léttilega fram á hand-
riðið. Hvíti kjóllinn hennar dró til
sín þá Ijósglætu, sem enn var í for-
salnum, svo að hún skar mjög af
við myrkrið, sem var bak við hana
og kringum hana, en birta, sem féll
inn um kringlóttan glugga á
veggnum, virtist mynda yfir höfði
hennar gullinn baug, sem klofinn
var í tvennt af blýramma í glugg-
anum. Froskarnir kvökuðu ó-
samhljóma við tjörn í grenndinni,
og í fjarska gullu prússneskir her-
lúðrar með nokkru millibili.
En eyra Prússans nam aðeins
hina þýðu rödd Hortensíu. Hann
gleymdi föðurlandinu og keisaran-
um, hatrinu á Frökkum, sigrinum
og styrjöldinni. Víkingurinn úr
norðri féll að fótum latnesku kon-
unnar, en hún reisti hann á fætur,
reiðilaust, án geðbrigða. Þetta var
óskammfeilni, en hann hafði feg-
urð hennar sér til málsbóta.
„Farið“, sagði hún við hann. „Á
morgun munuð þér vafalaust hefja
árás á dalverpið handan við
hús mitt. Hlustið á, hvað ég segi:
Ef engin af sprengikúlum yðar
lendir hér, ef ekkert skot frá her-
sveitum yðar hæfir þessa veggi,
ef þeir, sem þjást hér, hljóta
ekki ný áföll vegna mistaka af
yðar hálfu-------þá komið, þegar
kvöldar, og sigur yðar mun verða
tvígildur."
Að stundarkorni liðnu var Prúss-
inn á leið heim til herbúðanna í