Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 12

6
DVÖL
þeim vændum að færa herstjórum
sínum heim sanninn um það, að
eigi gerðist þörf að flytja fólkið
á brott. Og í húsi Hortensiu ríkti
djúp þögn, sem aðeins var rofin
af þjáningarstunum særðra her-
manna og gargi fugla, sem áttu sér
athvarf í holum trjám í skóginum
í kring.
Daginn eftir réðist innrásarher-
inn á stöðvar Frakka. Eftir
nokkurra klukkustunda ægilega
sprengikúlnahríð datt allt í dúna-
logn. Sagan mun aldrei greina frá
því, hvaða fyrirskipanir herliðið
fékk áður en orrustan hófst, né
hver stjórnaði áhlaupinu. En á
húsi Hortensíu lenti ekki ein ein-
asta byssukúla, engin sprengikúla
féll í garðinn, ekkert sprengjubrot
kom á landareign hennar. Skotin
fóru sína braut yfir húsið, án þess
að það sakaði, og hvinu yfir skóg-
inum, án þess að snerta trjá-
krónurnar. Að bardaganum lokn-
um kom í ljós, að hvergi hafði kúla
raskað steini né lent í trjágrein á
allri landareigninni.
VI.
Eftir orrustu dagsins færðist
þögn og kyrrð næturinnar yfir akr-
ana. Máninn reis hægt og tignar-
lega upp yfir sjóndeildarhringinn
í fjarska eins og geysilega stór
eldhnöttur. Það var engu líkara en
hann kæmi upp úr blóði drifinni
jörðunni. Hann sló bjarma á
bændabýli og skóga og varð bjart-
ari og skærari eftir því, sem hann
færðist hærra á loft. Loks ríkti
hann í ógnarhæð yfir hinu víða
héraði.
Hortensía beið Prússans á sama
stað og kvöldið áður, kyrrlát eins
og sumarnóttin, er lagði silfur-
slæðu sína yfir hana. Hún lét oln-
bogana hvíla á marmarariðinu og
starði út í garðinn. Hvað eftir ann-
að þóttist hún heyra hófaskelli.
Og loks dundi í raun og veru hófa-
tak járnaðra hesta á veginum.
Litlu síðar fékk Prússinn fylgdar-
manni sínum taumana og gekk inn
í forsalinn.
Hortensía fagnaði honum vel og
leyfði honum að kyssa á hönd sína.
Síðan leiddi hún hann inn í rúm-
góða stofu, er gengið varð úr inn i
tvö önnur herbergi á neðstu hæð
hússins. Umsvifalaust tók hún
lampa, er hún hafði fyrir stundu
síðan látið þar á járnbrík og ýtti
vængjahurð gætilega til með fæt-
inum. Hún lyfti lampanum eins
hátt upp yfir höfuð sér og hún gat,
og lét ljósið falia inn, svo að Prúss-
inn gæti séð þriá særða hermenn,
sem hví’du á dýnum og brekánum
á gólfinu. Einn mannanna sat udp-
réttur við vegginn. Um höfuð hans
var vafið sárabindum, og gegnum
umbúðirnar seytlaði blóð niður í
skeggið. Annar stundi þungan í
svefni eins og eitthvað farg iægi á
brjósti hans. Sá þriðji grúfði sig
niður í yfirhöfn, er hann hafði að
kodda, og reyndi að kæfa stunur
sínar og grátekka undir þykkri
flíkinni.