Dvöl - 01.01.1942, Page 34

28
DVÖL
svo hár, að engin leið var að kom-
ast yfir hann neins staðar, og
hvergi gat hann komið auga á
hlið né dyr.
Á meðan hann stóð og undraðist
þetta, sá hann, að konan klapp-
aði hananum og lét vel að honum,
og að því búnu rétti hún hann að
konungi:
.,Taktu við hananum og slátraðu
honum," mælti hún í blíðum, en
ákveðnum skipunarróm, og hann
hlýddi. Blóðið rann fljótt úr han-
anum, og eftir augnablik lá hann
dauður fyrir fótum þeirra.
„Taktu nú vel eftir öllu, sem þú
færð að sjá og heyra, konungur,"
sagði hún, um leið og hún laut
niður og tók hanalíkið upp. Og nú
sá hann hana þeyta þvi svo hátt
upp, að það féll niður hinum meg-
in við vegginn. — Og í sama vet-
fangi heyrði hann f jörugt hanagal.
— Konungur var ekki I nokkrum
vafa. Hann þekkti gal hanans síns
— hina fagnandi morgunkveðju,
þegar hann fagnaði vormorgni og
rísandi sól.
Konan horfði lengi og alvarlega
á hann. Augnaráð hennar var
töfrandi blitt og um leið svo mátt-
ugt, að hann fann titring fara um
hverja taug.
„Svarið við spurningu þinni,“
mælti hún — „er: Líf. — Allt lifir!
Allt rís upp í endurnýjun lífsins!“
Og í sama bili var allt horfið:
Konan, hinir víðu, grænu vellir,
fjöllin í fjarska — allt — og hann
stóð aleinn og undrandi i skógin-
um hjá stóru eikinni, þar sem hon-
um hafði virzt dyrnar að undir-
heimum opnast.
.... Það byrjaði að rigna — milt,
hlýtt, gróþrungið vorregn. Það
seytlaði og suðaði allt í kring i hin-
um laufvana skógi. Og á hverri
grein og hverjum kvisti uppgötvaði
hann svellandi brumknappa, sem
aðeins áttu eftir að springa út.
„Á morgun grænkar skógurinn!
Skógurinn verður grænn á morg-
un! .... Vorið er komið .... vorið
fremst í sigurfylkingu lífsins! ....
Allt rís upp í endurnviun lífsins!
Allt lifir — lifir að eillfu!“
Fagnaðaróður vors og gróanda
hljómaði í sál hans nú. eins og þeg-
ar hann var unglingur. Hann
faðmaði trén að sér, lagði eyrað
að stofninum og fannst hann
heyra og verða var við æðaslög
hins leynda lífs — lífssafann, sem
steig hlióðlega frá sofandi rótum
með nýja gróorku í stofn og grein-
ar ....
Hann lagði af stað heimleiðis.
Nóttin var hálfbjört og blíð. — Nú
kom hann út á akrana — og nú
dreymdi hann ekki. Hér var veru-
leikinn — hin rama, lífgandi ang-
an af gróskufullri mold lék fyrir
vitum hans. Hann andaði henni að
sér og fann um leið sömu töfrandi
nautn við að lifa og vera til, eins
og hann hafði fundið ótal sinnum,
áður, þegar hann tróð hina mátt-
ugu mold og var hlaðinn lífsorku
og starfsgleði.
Úr því að lífið var eilíft og ósigr-