Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 38

32
D VÖL
Snækollur var makkamikill,
kjálkagildur, hár á herðakamb-
inn og breiður á lendina. Pax og
tagl var mikið og þykkt. Það var
ekki hægt að segja, að hann væri
fallegur. En þegar búið var að
leggja á hann hnakkinn, hefta
hann með leðurhafti og járna
hann með skeifum, sem Þorgrím-
ur hafði sjálfur slegið, en niður
úr þeim voru skaflar til þess að
hesturinn fótaði sig betur á klöpp-
um og ís, þá brann eldur úr aug-
um Snækolls, sem varaði ókunn-
uga við að koma of nærri honum.
Þannig var þessi uppáhalds-
gripur Þorgríms, sem óþarflega
oft bölvaði sér upp á það, að hest-
urinn hans hefði verið fullboð-
legur handa Gretti, Njáli og Víga-
Glúmi. Með þá fullyrðingu á vör-
unum steig Þorgrímur á bak og
þeysti út yfir hraunbreiðuna, svo
að gneistaél spratt undan hófum
Snækolls. Svo gerði Þorgrímur há-
an smell með svipunni, stöðvaði
hestinn með einu handtaki, sat
teinréttur í söðli og sperrti fæt-
urnar út í loftið eins og allir
hestamenn gera, þegar þeir verða
þess varir, að þeim er veitt eftir-
tekt.
Mest af öllu langaði Þorgrím til
þess að fara yfir Vatnajökul, ís-
auðnina miklu, sem liggur milli
efsta hluta Rangárvalla og austur-
strandarinnar hjá Berufirði.
Það höfðu ýmsir ferðazt um ó-
byggðirnar og yfir jökla, eins og
hinar geysilega víðáttumiklu ís-
breiður íslenzka hálendisins eru
kallaðar, en til þessa dags hafði
enginn ráðizt í að fara yfir Vatna-
jökul. Þessi hugmynd var sífellt í
huga Þorgríms, þegar hann fór al-
einn á sumrin að heiman til
Reykjavíkur og þaðan til Krísu-
víkur, og þegar hann þrammaði
yfir hraunbreiðurnar eða fór um
beitilandið, þar sem birki og smá-
vaxinn fjalldrapi óx; það eru
skógartré íslands, fá fet á hæð.
Á löngum, dimmum vetrarkvöld-
unum gat hann ekki heldur rekið
þessa hugsun frá sér. Menn hlógu
að honum, eins og menn hlæja
venjulega að þeim, sem eiga ein-
hverja hugsjón, og kölluðu hann
Þorgrím Vatnajökul, berserkinn á
Rangárvöllum eða annað þess
háttar. En enginn þorði að segja
slíkt svo Þorgrímur heyrði, því að
hann var bráður í lund og gjarn
á að grípa til sveðjunnar miklu,
sem hann notaði við hvalskurð-
inn. Að minnsta kosti myndi hann
etja Snækolli á hest þess, er slíkt
sagði eða vogaði að draga dár að
honum, eins og hann væri atmað-
ur í einhverju hestaati fornsagn-
anna, og þá væri tilviljun, ef hest-
ur sá, er Snækollur fengizt við,
slyppi ómeiddur.
Víst var maðurinn forneskju-
legur og óeðlilega sterklega vax-
inn, að þótt hefði í Englandi.
En á íslandi er öll tiltektarsemi
um líkamsvöxt og göngulag ó-
þekkt. En samlandar hans kölluðu
hann ofurhuga og vitfirring í