Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 61

OVÖL
55
Dranmnr prestslns
Eltir ISoga B|arna8on
Gunnlaugur Pétursson þýddi
I.
RESTURINN sat í skrifstofu
sinni. Þangað hafði hann far-
ið, þegar konan hans gekk til náða,
þreytt eftir annir dagsins. Þessi
dagur hafði verið henni erfiður,
eins og allir aðrir sunnudagar.
Hún varð að taka á móti öllum
þeim fjölda gesta, sem að garði
bar, og sjá um matinn, auk starfs-
ins í kirkjunni, og hún tók drjúg-
an þátt í því. En hún var ánægð í
anda, þótt hún væri þreytt líkam-
lega, og naut nú hinnar náttúr-
legu og fullkomnu endurnæring-
ar á svæfli sínum.
En presturinn hafði ekki sömu
sögu að segja. Hann var undarlega
vansæll og kvíðandi. Hann hafði
flutt tvær messur í dag, eins og
venjulega, yfir sömu áheyrendum
og sama dag í fyrra, að heita
mátti. Sjálfur hafði hann ekki
leyst sitt hlutverk verr af hendi en
venjulega. Ræðuefnið var hentugt
og ræðurnar snjallar og vel hugs-
aðar. Þó fannst honum, innra með
sér, að boðskapur hans hefði farið
fyrir ofan garð og neðan hjá mest-
um hluta safnaðarins. Presturinn
undraðist þetta, og það angraði
hann.
Mörg þótt andstæð mæði spor,
meina- ei granda fléttur.
Meðan andinn á sér vor
allur vandi er léttur.
*
Ungur maður, sem lesendum Dvalar er
nokkuð kunnur, en ekki vill láta rétts
nafns getið að þessu sinni, heldur kallar
sig Þjóstólf úr Stöpli, kvað þessa vísu:
Dug mig brestur. Daufur, sljór,
dreg ég flest á langinn.
Lítið nesti og skakkir skór
skópu lestaganginn.
*
Húnvetnsk stúlka, Guðrún Benónýs-
dóttir, kveður:
Kemur biðill. Hæ, hæ, hæ!
Húrra! Ég verð kona. —
Snýr við aftur. Æ, æ, æ.
Alltaf fer það svona.
*
ÞormóSur Pálsson, einnig Húnvetning-
ur að ætt, kvað:
Eg hef þyrstur „kelað", kysst,
kvenna misst og notið,
og af kvistum eplin hrist
eftir fyrsta skotið.
*
Helgi Sœmundsson orti:
Ég þekki snót með hvelfdan,
bjartan barm
og bros, er heillar draumamann til sín.
Ég tengi mína sorg við hennar harm,
og hennar farsæld verður gleði mín