Dvöl - 01.01.1943, Síða 19

DVÖL
17
Flækjnr
Eftir Ilallrtór Stefilnsson
ÞÚ sækir ekki vel að mér, gamli
vinur, sagði sýslumaðurinn,
þegar hann var búinn að heilsa
mér á sína alúðlegu vísu og leiða
mig inn í skrifstofu sína. Hann
tók hverjum manni jafnan, eins
og hann væri að heimta hann úr
helju og hefði í hyggju að afhenda
honum hús sitt til fullrar eignar.
Og konan hans flýtti sér að láta
matbúa handa mér, þótt komið
væri að háttatíma. Þessar viðtök-
ur voru mér einkar kærkomnar,
eftir hin fjandsamlegu atlæti
jálksins, sem ég hafði riöið allan
daginn á vondum vegi. Ég var svo
þrekaður eftir þá reynslu og auk
þess syfjaður, að ég veitti ekki
mikla athyggju embættisraun
vinar míns og hlustaði af lítilli
eftirtekt á harmsögu þá, er hjónin
sögðu mér, áður en ég lagði minn
misþyrmda líkama á hinn mjúka
beð, sem frúin hafði látið búa mér.
En sagan virtist þeim mikið rauna-
efni, og þó æsandi atburður í lífi
hins afskekkta sjávarþorps.
Það, sem loddi í minni mínu úr
sögu þeirra næsta morgun, þegar
ég reið af stað til að haldá áfram
ferðinni, hafði í för með sér minni
þjáningar en brokk hins illgenga
klárs, sem ég sat á með harðsperr-
ur mínar. Þó vantaði ekki, að inni-
hald sögunnar væri bæði sorglegt
og áhrifamikið. Það var eitthvað
á þessa leið:
Einn góðkunningi sýslumanns-
hjónanna (hver í þessu litla þorpi
hefir ekki verið góðkunningi hinna
elskulegu hjóna, er mér ráðgáta)
hafði nýlega dáið voveiflega,
fundizt andaður í rúmi sínu um
morguntíma. Við læknisskoðun
kom það í ljós, að maðurinn hafði
dáið af eitrun. í vatnsglasi á borði
hans fannst undanlás af strikn-
íni. Kona mannsins svaf í öðru
herbergi. Það var vinnukona
þeirra, sem fyrst varð þess vör, að
hann var dauður.
Nú þótti það auðsætt, að mað-
urinn hefði ekki í ógáti byrlað sér
eitur, og gerðu því allir ráð fyrir,
að hann hefði ráðið sér bana sjálf-
ur.
Sýslumaöurinn hélt einhvers
konar réttarhald, tók skýrslu af
öllum í húsinu og yfirheyrði lyf-
salann og aðstoðarmann hans, er
báðir neituðu að hafa látið hinn
burtgengna fá eitrið.
Við þessu var ekkert hægt að
gera, engum kom til hugar, að
maðurinn hefði verið myrtur, það
er aðeins í bókum og stórborgum,
sem slíkt gerist. Og þótt það kunni
að hafa hvarflað að sýslumannin-