Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 20

18
um, sem vönum embættismanni,
gat hann ekki grunað neinn. Allar
á,stæður fyrir slíku hermdarverki
sýndust víðsfjarri. Enginn gat
hagnazt á því, og óvini átti hann
enga. Það var því ekki annað fyrir
hendi, en finna upp og gefa út —
ekki opinberlega þó — ástæðuna
til sjálfsmorðsins. Það kvað hafa
tekizt, fólki verður aldrei skota-
skuld úr því að gefa skýringar á
dularfullum viðburðum, skýringar,
sem það sjálft tekur gildar. Hverj-
ar þær voru, man ég ekki, ef ég
hefi þá yfirleitt heyrt þær. Það var
annað mikilsverðara atriði í sögu
sýslumannshj ónanna.
Sama daginn og ég kom, en það
var. daginn eftir jarðarförina,
hafði kona hins látna (auðvitað
góðkunningjakona sýslumanns-
hjónanna) komið i skrifstofu sýsl-
unnar og skýrt frá því undir votta,
að hún hefði gefið manni sínum
inn eitur og væri völd að dauða
hans.
Þetta kom eins og reiðarslag yf-
ir hið ljúfmannlega yfirvald, svo
að það var ekki nema von, að hon-
um fyndist ég sækja illa að sér.
Það varð ekki komizt hjá því að
hafa konuna í gæzluvarðhaldi
meðan á rannsókn málsins stóð,
og þar sat hún nú.
Yfirvaldið trúði henni bersýni-
lega ekki, ástæður hennar fyrir
þessum glæp voru léttvægar og
illa grundaðar. Hún kvaðst hafa
framiö verknaðinn af hatri til
manns síns, en það þótti harla
DVÖI
ótrúlegt, af því sem menn vissu
bezt um sambúð þeirra, og hatur
þarf ekki óumflýjanlega að liafa
morð í för með sér. Auk þess gat
hún enga fullnægjandi grein geit
fyrir því, hvar hún hefði fengið
eitrið.
Við þetta sat, þegar ég skjökti
inn dalinn á þeim brúna og hugs-
aði um það, hve miklu betri og
heiðarlegri dauðdagi það hlyti að
vera að drekka striknínblöndu,
heldur en láta þetta hrossskrímsli
hjakka úr sér tóruna.
Á heimleið minni úr ferðalag-
inu, sem bæði var erfitt og leiðin-
legt, kom ég aftur til sýslumanns-
hjónanna og gisti þar eina nótt á
ný. Næsta morgun fór ég suður
með skipi og endaði þannig harm-
saga okkar Brúns. Þá var einnlg
lokið harmsögu þeirri, er hjónin
höfðu sagt mér upphafið á fyrir
nokkrum dögum. Ég fékk að heyra
síðasta þáttinn yfir móttökukaff-
inu.
Ertu búinn að hengja morðingj-
ann? spurði ég og viðhafði hið
kaldranalega orðbragð, sem þetta
orðumprúða ljúfmenni tók alltaf
vel upp fyrir mér og fékkst aldrei
til að líta öðruvísi á, en sem einka-
form mitt á tilfinningasemi, þótt
ég alltof oft hefði gefið honum
ástæðu til að halda annað.
Hjónin hlógu eins og gegn vilja
sínum að óviðeigandi fyndni.
Það fór allt vel, sagði hann. Það
er bezt að við segjum honum sög-
una.