Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 23

D VÖL
21
á. En hvers vegna í ósköpunum var
manneskjan að ákæra sig? Er hún
geggjuð eða hélt hún framhjá með
lyfsalanum, áleit hann morðingj-
ann og ætlaði að frelsa hann. Og
Þó — honum virtist engin hætta
búin. Nei, henni hefir þótt svo
mikil smán að sjálfsmorðinu, að
hún vildi heldur láta sem hún
hefði drepið manninn. Það er geð-
veiki?
Geggjuð, sagði frúin, ekki í
venjulegum skilningi. Það er
kannski hægt að kalla alla geggj-
aða, sem haga sér ekki eins og
búizt er við, að þeir geri. Það er
eitthvert jafnvægisleysi í sálar-
hfinu, það mætti líkja því við of-
vöxt vissra kennda, eitthvað, sem
undir vissum kringumstæðum ber
hið eðlilega ofurliði.
Nú er komið inn á hið sálræna
svið, sagði sýslumaðurinn góðlát-
lega, það er utan míns verkahrings,
þar gegnir konan dyrum.
Mig skortir auðvitað alla vís-
indalega þekkingu til að geta skýrt
þetta fyrir þér, anzaði frúin, en
ég þekki þetta fólk mjög vel.
Það voru góðkunningjar þínir,
sagði ég ertnislega.
Já, brosti hún, allt fólk hér er
Sóðkunningjar okkar beggja. Hún
ieit til manns síns eins og móðir,
sem er að tala um börn sín við
föður þeirra.
Hvert var svo hið sálræna við-
bragð?
Tja, á þínu jarganmáli mundi
það kallað leikaraskapur.
Það er erfitt að eiga að segja
þetta með orðum, gefa um það
skýrslu, sem hægt er að færa sönn-
ur á í hverju atriði. Það snertir
meira tilfinningarnar heldur en
það svið vitundarinnar, sem málið
fullnægir. Takmörkun málsins
þrengir þann skilning, sem maður
leggur í orðin. Þegar tungan hefir
náð þeirri fullkomnun, að hún
felur í sér alla eiginleika hljóm-
listar og stærðfræði, verður auð-
veldara fyrir tvær sálir að skilja
hvor aðra, þegar þær talast við.
Samt skal ég reyna að skýra þetta
fyrir þér, það væri auðveldara, ef
þú hefðir þekkt hjónin. Hvorugt
þeirra var neitt óvenjulegt á yfir-
borðinu. Ég er viss um, að flestir
hér, sem hafa þekkt þau árum
saman, hafa álitið þau mjög al-
gengt fólk, það var ekkert í dag-
fari þeirra, sem lýsti neinni mein-
loku. Davíö heitinn var skyldu-
rækinn maður og laus við allt
svall, hann fékk orð fyrir að vera
montinn, það voru athuganir al-
mennings á því, sem að honum
var eða einkenndi hann'. Hann var
sem sé alltaf að leika. Allt hans
líf var helber leikaraskapur, upp-
gerð. Hann var ekki, eins og flest-
ir montnir menn, ánægður með
sjálfan sig, en það grunaði engan,
svo vel lék hann. Undir hinu glað-
lega og stundum léttúðarfulla
gervi hans bjó ákaft þunglyndi,
sem sennilega hefir verið rótin að
sjálfsmorði hans. Ég hefi þekkt
hann frá því að ég man fyrst eft-