Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 27

D VÖL
25
bölvuðum makríl!" öskraði hann
í ofsareiði. „Hypjaðu þig burt!“ Og
hann sökkti pönnunni í vatnið í
annað sinn.
Hún gróf steinvölu upp úr
svartri leirmoldinni, kastaði henni
og hitti hann í brjóstið. Hún skaut
sér undan annarri vatnspönnunni,
en fór þó ekki út úr garðinum.
Hann stóð kyrr í dyrunum og
þandi út kviðinn undir þykkri
baðmullarúlpunni. En hann
skvetti ekki á hana meira vatni.
Það hafði verið þurrkasamt sein-
asta mánuðinn, og honum fannst
því ekki borga sig að sóa meira
af því á þetta gægsni.
„Fyrsta lýsing fer fram á sunnu-
daginn kemur“, hvein í henni. „Ég
fæ þokkalegt brúðkaup, máttu
vita! Mátuleg málalok fyrir biðil,
sem hefir ekki meiri löngun til að
koma sér áfram heldur en kan-
ína.“
Hörgult hárið á henni bylgjaðist
eins og hveitiöx í stormi, en á móti
brann ofsareiði úr gulum augum
hans.
„Farðu og gifztu þessum bæjar-
slána,“ öskraði hann. „Þið eruð
bæði bölvuð gægsni!“
„Afbrýði!“ söng hlakkandi í
henni. „Fáðu mér aftur ísaumuðu
ábreiðuna mína. María gamla
einfætta er þér hæfilegur ráða-
hagur.“
Þau stóðu grafkyrr, í nálega sex
stikna fjarlægð hvort frá öðru, og
héldu áfram að atyrðast. Honum
kom ekki til hugar að láta af
hendi við hana bláu ábreiðuna, er
var ísaumuð með alls konar út-
flúri, liljum og fljúgandi svönum.
Hún hafði gefið honum ábreiðuna
fyrir eigi alllöngu með þeim um-
mælum, að hún ætti að skreyta
hjónarúmið þeirra. Fyrr eða síð-
ar mundi honum áskotnast lag-
legur skildingur fyrir hana á
markaðinum.
Að lokum gerði hún að honum
úrslitahriðina: fór háðulegum orð-
um um moldvörpuaulann, fátækt
hans og kofagrenið, um leið og
hún skokkaði út á veginn. Út úr
hestaskýlinu við bæinn horfði
hesturinn hans Dans á eftir henni
rannsakandi augnaráði, þar sem
hún rambaði upp hæðardragið á
leið til markaðsbæjarins. Það var
komið rökkur. Dan skellti á eftir
sér hurðinni, kveikti á kerti og
trampaði með bölvi og ragni ofan
á kakarlaka.
Ásakanir hennar voru uppþot
niðurbældrar ástar. Dan titraði af
geðshræringu. Hæglæti og var-
færni sveitamannsins hafði mein-
að honum að gera út um, hvort
hann ætti heldur að kaupa sér
flutningabíl fyrir eða eftir brúö-
kaup sitt. Hann var fyrir sitt leyti
ánægður með gamla klárinn og
kerruna og hélt þrákelknislega í
þau. En brigzl Cattí um fram-
girnisskort hans höfðu sett hon-
um nauðungarkosti, svo að brúð-
kaupi þeirra hafði alltaf verið
slegið á frest.
Einnig ætlaðist hún til, að hann