Dvöl - 01.01.1943, Síða 68

66
DVÖL
nær hundrað rastir. Eina úrræðið
var að leigja vagn til fararinnar,
ef þau áttu að komast til borgar-
innar helgu í tæka tíð. En þegar
kom til kasta bifreiðastöðvar rík-
isins, einu bifreiðastöðvarinnar í
Jeddu, vitnaðist, að allar bifreið-
arnar voru farnar til Mekku.
Eftir mikið vafstur tókst þó
loks að hafa upp á heljarstóru
vagnskrifli, sem varla þótti ferða-
fært. Abdúl ákvað að freista þess
að komast á því. Bifreiðastjór-
inn hafði ekki gert ráð fyrir að
fara til Mekku og hafði því ekkert
vegabréf. Fyrst af öllu varð að út-
vega honum það hjá lögreglunni
Meðan Múhameð Saleh herjaði út
vegabréf handa honum, þvoðu
þau Abdúl og Múníra líkami sína,
eins og siður er, að pílagrímar
geri, og bjuggust hvítum, saum-
lausum skikkjum, sem sérhver
maður skal bera á herðum á hin-
um miklu náðardögum.
Loks komust þau af stað. Veg-
urinn var illfær orðinn, og vagn-
skriflið kastaðist til og dragnaðist
áfram með þvílíkum erfiðismun-
um, að ekkert var líklegra en að
hann stöðvaðist alveg á hverri
stundu.
Þegar leiðin tók að sækjast,
urðu á vegi þeirra fáeinir las-
burða pílagrímar, er orðið höfðu
seint fyrir. Þeir þrömmuðu áfrarn,
eins hratt og orkan leyfði, og
sungu pílagrímssálminn: „Labay-
yk Allahumma labayyk“ — „Hér
er ég, ó, guð minn, hér er ég.“
Þau buðu nokkrum þeim seinfær-
ustu og örþreyttustu að setjast í
vagninn. Þeir guldu engar þakkir,
heldur lofuðu aðeins guð hástöf-
um fyrir þá mildi að leyfa þeim að
ná nógu snemma til borgarinnar
helgu.
Að lokum komu þau að tveim
hvítum steinum, sem jafnan er
haldið hreinum. Þar eru endimörk
hinnar heilögu jarðar, sem engir
vantrúaðir mega stíga fæti sínum
á. Pílagrímarnir hertu söng sina
af öllum mætti.
Litlu síðar greip Múníra utan
um hönd Abdúls: Mekka blasti við
sýn. Hún lá í dæld mikilli milli
rauðbleikra hæða. Flöt hallarþök-
in glóðu í sólskininu og háar
turnspírur þaklausra mustera voru
sem eldi orpnar. En það var þó
ekki fegurð þessa staðar, sem
heillaði ferðalangana. Mekka var
ekki fyrst og fremst borg að áliti
þeirra, heldur hugtak, sem í þús-
und ár, og meira en það, hafði
tengt saman hinar gerólíkustu
þjóðir, hundruð miljónir manna
og kvenna — tengt þær órjúfandi
böndum bróðernis og máttugrar
trúar. Tilfinningar þeirra voru
svipaðar því, sem þeir nálguðust
hlið sjálfs himnaríkis.
Vagninn nam staðar við borg-
arhliðið. Þaðan héldu Abdúl og
Múníra fótgangandi eftir þröng-
um götum, þar sem vart varð þver-
fótað fyrir pílagrímum af ótal
þjóðernum.
Skammur tími var til stefnu.