Dvöl - 01.01.1943, Síða 105

DVÖL
103
bíða hér? Þetta var óþolandi. Hvi
gat slíkt veriö látið viðgangast?
Hvers vegna var þessi djöfuls lest
látin stanza hér? Tíminn leið.
Hvers vegna var ekki haldið á-
fram?
Þetta var á sunnudegi um há-
degisbilið. Umferð var miki 1 í
Innsbruckerstrasse. Allt í einu sá
ég móður mína og litla bróður
minn koma út úr Stadtpark, í átt-
ina til mín. Pyrst hélt ég, að þetta
væri sjónblekking. Ég lokaði aug-
unum og opnaði þau svo aftur.
Enn voru þau þar, og ég þekkti
þau nú mætavel. Þetta var mjög
eðlilegt, þau fóru morgungöngu í
Schöneberger Stadtpark á hverj-
um sunnudegi. Hægt og hægt
nálguðust þau brúna. Bróöir minn
stökk upp á brautarsporið. Ég sá,
aö móðir mín benti honum að
koma aftur og snupraöi hann.
Mig langaði til þes# að hrópa. En
það var þýðingarlaust; þau hefðu
ekki heyrt til mín í öllum skark-
alanum á götunni. Og var það
sæmandi fyrir hermann, sem þeg-
ar hafði verið í hernaði, að æpa
allt í einu „Mamma, mamma" eins
og lítið barn, og það úr herflutn-
ingalest og í allra áheyrn? í keis-
arahernum var stranglega bannað
að láta í ljós mannlegar tilfinn-
ingar. Við skyldum sviptir mann-
legum kenndum. í því skyni höfð-
um viö verið æfðir þúsund sinnum;
Það hafði verið barið inn í okkur.
Sem menn vorum við glataðir. Nú
vorum við fótgönguliöar, stórfram-
leiðsla ætluð til hernaðar....
Prússneskur hermaður á enga
móður.
Enn vonaði ég, að þau kæmu
nær. Móðir mín fór inn í brauð-
búð á horninu við Wexstrasse. Sem
tröllriðinn starði ég á þenna blett,
á dyrnar, sem hún myndi koma
út um aftur. Hinir piltarnir reyndu
aö ýta mér frá. „Lofaðu okkur að
komast að. Þú ert búinn að vera
nógu lengi fremstur,“ sagði einn
þeirra. Ég svaraði undir eins:
„Láttu mig í friði, í guðs nafni.
Þarna, þarna hinum megin er hús-
ið mitt.“ Hve löng yrði viðdvölin
enn? Ef til vill yrðum við látnir
bíða í margar klukkustundir þarna
á brúnni. Var þá ekki mögulegt að
skjótast burtu í svo sem stundar-
fjórðung — jafnvel tíu mínútur,
eða fimm mínútur? Þarna yfir að
brauðbúðinni á horninu við Wex-
strasse? Einkennilegt var þetta
vald, sem kallað er agi, en er í
rauninni ótti, ekkert annað en ótti,
sem okkur er innrættur með vél-
rænum vinnubrögðum, sem tor-
tímir manninum, í stað þess að
auka þorið með félagskennd —
þetta vald, sem hindraði mig í þvi
að 'ganga hundrað metra spöl, eða
ekki það, til þess að faðma móður
mína að mér einu sinni enn, áður
en ég héldi áfram för minni til
heljar.
Mig tók í augun. En svo sá ég
móður mína koma út úr bra.uð-
búðinni; hún leiddi bróður minn
við hönd sér. Hún hélt á litlum