Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 112

110
að fólk kaupi köttinn svoleiðis í
sekknum.“
„Þetta vekur auðvitað undrun
okkar allra,“ sagði Pétur, sem ann-
ars hafði engin afskipti af lausn
þessa máls.
Einmitt í þessu kom Henk inn.
„Jæja, hvar er hún?“ spurði
hann þóttalega, eins og hann
hefði bæði fundið hugmyndina og
þegar greitt sinn hluta af and-
virði myndarinnar.
„Við erum nú einmitt að tala
um þessa mynd,“ svaraði Jet.
„Þessi viðbjóðslegi myndasmiður
heimtar staðgreiðslu."
„Jæja — “
„Ekkert jæja,“ muldraði Dirk.
„Ég hafði ekki á mér peningana,
svo að sendisveinninn fór með
hana til baka.“
„Ég hélt, að þú þekktir manninn.
Þú samdir þó við hann.“
„Hvernig get ég fengið manninn
til að afhenda þetta?“ sagði Dirk.
„Ég ætlaði að hitta hann, en hann
var ekki heima og ekki von á hon-
um fyrr en með kvöldinu. Ef þú
værir búinn að borga þinn skerf,
hefði ég ekki orðið mér til skamm-
ar.“
„Þú þarft nú ekki að segja mér
að þú gætir ekki, ef þú vildir — "
„Ertu svo örlátur sjálfur?“ svar-
aði Dirk kuldalega. „Nei, ef við
hefðum keypt stólinn, hefðum við
þó tekið það, sem hver og einn gat
séð.“
Þegar deilan stóð sem hæst,
opnuðust dyrnar og afi kom inn.
DVÖL
Hann var búinn að kalla þrisvar
eða fjórum sinnum ofan af loft-
inu, en enginn svaraði. Hann
langaði til að vita, hvort hann
mætti koma niður, og svo vildi
hann heyra um tilefni þessarar
þrætu.
„Ég hélt, að þið hefðuð gleymt
mér,“ sagði hann brosandi, „svo
að ég kom bara óboðinn, ha?“
Hann var nýrakaður og með hvít-
an klút um hálsinn og reykti úr
nýju pípunni, sem Jan hafði sent
nonum um morguninn. Hann leit
glaðlega í kringum sig á alla við-
höfnina.
„Til hamingju, pabbi!“ hrópaði
Jet og kyssti gamla manninn á
hrukkótta kinnina. „Ég óska, að
elliárin verði þér gleðirík.“
Svo komu þau öll hvert af öðru
með hamingjuóskir sínar til afa
gamla, sem sat í stólnum sínum
og las afmælisáletrunina yfir
speglinum. Hann þakkaði þeim
hrærður í huga fyrir alla hugul-
semina og leitaði árangurslaust
eftir stóru gjöfinni. En þá fór fólk-
ið að keppast um að segja honum
hin sorglegu afdrif myndatöku-
málsins og frá svíðingshætti
myndasmiðsins, sem raunar var
var hægt að minnast ógrátandi á.
En um kvöldið var vandamálið
leyst: Til þess að skyggja ekki á
gleði allra sinna barna og barna-
barna yfir hinni fyrirhuguðu gjöf,
lagði gamli maðurinn sjálfur fram
tilskilda upphæð og leysti mynd-
ina út.