Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 127

ÖVÖL
125
ef ég hefði átt að vera þar einni
stund lengur.
Fröken Stallins kom fyrst út, og
um leið og hún sá pokann, segir
hún:
Hvern f járann sjálfan hefir Jónas
nú farið og sett í pokann handa
henni Maríu? Svei mér ef það er
ekki kálfur eða eitthvert lifandi
dýr, fyrst hann héppi minn geltir
svona að því. Svo fór hún inn til
að kalla á stelpurnar, en ég hímdi
i pokanum á meðan, hríðskjálf-
andi, svo að ég hefði varla getað
komið upp nokkru orði, þótt ég
hefði reynt það, en auðvitað þagði
ég eins og steinn. Svo komu þær
allar þjótandi út í skúrinn.
Almáttugur! hvað er þetta? segir
fröken María.
Ó, það er lifandi, segir fröken
Kesía. Ég sá það hreyfa sig.
Kallið þið á Kató og látið hann
skera á reipið, segir fröken Karó-
lína, og svo skulum við gá að hvað
það er. Komdu hérna Kató og náðu
pokanum niður fyrir okkur.
Ó, gættu að meiða hann ekki,
segir fröken María.
Kató leysti bandið, sem var ut-
an um bitann, og lagði pokann var-
lega á gólfið, og ég skreiddist út
mélugur frá hvirfli til ilja.
Almáttugur! segir fröken María,
það er sjálfur majórinn.
Já, segi ég, og þú manst að
þú lofaðir að eiga jólagjöfina mína
alla ævi.
Stelpurnar hlógu sig máttlaus-
ar og fóru svo að hamast að bursta
af mér mélið. Þær sögðust ætla að
hengja pokann upp á hverjum jól-
um, þangað til að þær fengju menn
líka. Fröken María — elskan sú
arna — hún var yndislega rjóð eins
og morgungyðja og sagðist ætla
að standa við loforð sín. Hún kom
beint úr rúminu, og hún var ó-
greidd og fötin hennar alls ekki
í góðu lagi, en hún var svo ynd-
isleg, að mér fannst það hefði borg-
að sig, að hanga í mjölpokanum til
næstu jóla.
Ég fór heim þegar við höfðum
hlegið nægju okkar, og sat við ofn-
inn þangað til ég var þiðnaður.
Seinna um daginn kom öll Stallins-
fjölskyldan yfir um til okkar, og
við héldum einhverja þá stórkost-
legustu jólaveizlu, sem nokkru
sinni hefur sézt í Georgíu. Fröken
Stallins og mamma gengu frá trú-
lofuninni og töluðu um allt milli
himins og jarðar, og hlógu að
okkur Maríu og grétu út af mönn-
unum sínum af því að þeir voru
ekki á lífi til að sjá börnin sín
giftast.
Nú er búið að ganga frá því öllu
saman, nema við höfum ekki -á-
kveðið brúðkaupsdaginn. Ég vildi
helzt hafa hann strax daginn eftir,
en ungar stúlkur vilja ævinlega
vera trúlofaöar dálítinn tíma, skil-
urðu, svo ég býst við að ég verði
að bíða rólegur að minnsta kosti
mánuð. María (hún segir að ég
megi ekki kalla hana fröken Maríu
lengur) hefir nú ekki alltaf verið
lambið að leika sér við, skal ég