Melkorka - 01.06.1949, Qupperneq 9

og þar var og er þeirra máske mest þörf:
Síðustu áratugir hafa ekki lyft þeirri stétt
hátt, né glætt þar metnaðartilfinningu og
menntandi áhrif. Nú ættu þeir tímar að
líða undir lok, en livert það nauðsynjastarf
að vera rnetið að verðleikum, sem starf í
þarfir þjóðfélagsins, sem vel og dyggilega
er unnið, lrvort lreldur er utan liúss eða
innan. Við þökkum ungu stúlkunum, sem
vilja þó hafa það hugfast í dag, að með
þessum lögum er samt bezt í haginn búið
fyrir þær, beinlínis og óbeinlínis. Fyrir
þeim standa nú svo að segja allar leiðir
opnar, sem harðlokaðar voru konunum
fyrir nokkrum áratugum. Það er svo rnargt
sem glepur hugi ungu stúlknanna, en ég
vildi, að eitthvað það væri um hönd haft
hvern einasta 19. júní, sem beindi liuga
þeirra inn á einhverjar hollar þroskabraut-
ir, sem kenndi þeim að fagna réttindunum
og meta þau, og minnti þær á eitthvað af
skyldunum, sem eiga að leggjast á þeirra
herðar.
Og við þökkum karlmönnunum, sem sótt
hafa samkomu jressa, þökkum bróðurhug-
inn, og að þeir unna okkur fullrar hluttöku
á hverju því sviði, sem við treystum okkur
til að taka þátt í. Við finnum, að fáir, eða
engir þeirra eru lengur smeykir um, að
kvenþjóðin ætli sér að taka allt taumhaldið
í sínar liendur og stýra þjóðfélaginu út í
eitthvert botnlaust foræði. Þeir halda ekki
lengur, að það verði kvenréttindin, sem
kollsteypi veröldinni, lieldur eitthvað ann-
að. Nei, karlmennirnir finna það vel, að
það mundi ekki valda mestu hryðjuverkun-
um, þó kvenfólkið legði hönd að einhverju
á stjórnmálasviðinu. Starf konunnar hefur
oft mestmegnis verið falið í því, að hreinsa
til og færa í réttar skorður, og þeir finna, og
við finnum öll, að þess væri full þörf í
stjórnmálunum, og á þjóðmálasviðinu yfir-
leitt. Við þökkum því karlmönnunum þátt.
töku í hátíðafagnaði okkar í kvöld. Við vit-
um, að þeir beztu þeirra skilja okkur til
fullnustu, og hinir, sem aðeins eru í meðal-
lagi, munu sjá sinn kost vænstan, að sætta
sig við orðinn hlut. Það væri samt ekki
furða, þótt einhverjir af þeim hristu höfuð-
ið og segðu: „Ekki hefði kvenfólkinu dottið
þetta í hug í mínu ungdæmi, að setja bæ-
inn á annan endann svona um hábjargræðis-
tímann, stafla fólkinu inn í samkomuhús,
og tjalda heila sali með fánum og alls konar
skarti, og setja menn þar að dýrum veizlu.
fagnaði, vilja láta loka búðum, leggja niður
alla algenga vinnu, o. s. frv. Klæðast svo
sínu bezta skarti, stíga í ræðustólinn, lesa
upp, syngja og látast hafa vit á öllum sköp-
uðum lilutum. Nei, lieimilin mættu sannar-
lega vera með kyrrum kjörum 19. júní,
eins og aðra venjulega daga.“
Við undrumst ekki að heyra slíkt. En við
erum í kvöld þakklátar fyrir svo margt,
einnig fyrir það, að slíkar raddir eru senn
þagnandi raddir. Við þökkum straumum
nýja tímans, sem í kvöld, 19. júní, hafa
stefnt okkur öllum saman, til að fagna yfir
breyttum hag og bættum kjörum íslenzku
konunnar.
Velkomin öll!“
Þannig hugsuðu konur þá í einfeldni
hjarta síns. En erum við vaxnar frá því, að
liugsa þannig enn? Þekktur rithöfundur
liefur sagt: ,,Náttúran hefur gefið fingrum
konunnar töfralist, sem hún kann ósjálfrátt.
Ein af dásamlegustu listum konunnar er sú,
að gefa þeirn hlutum sál, sem enga eiga.“
Á þessum efnishyggjutímum er það ekki
þýðingarlaust, að gæða hlutina sál, gefa
þeim innihald, kjarna, en ekki aðeins gljá-
andi yfirborð. Þessar hugleiðingar vildi ég
setja í samband við hinn forna minningar-
og hátíðisdag kvenna.
Og jrannig minntist gáfukonan, Ólöf á
Hlöðurn, þessa merkisdags:
Svo nú ertu kominn sem nýrunnið ár
hinn 19. júní, vor minningardagur,
með jafnréttis hugsjónablikið um brár,
MELKORKA
7