Melkorka - 01.06.1949, Síða 32

HNAPPARNIR
Eftir Moa Marlinson
Hér verður ekki fjallað um þá linappa,
sem tæknin hefur gefið okkur til þess að
þrýsta á og gera tilveruna þægilegri. Hér
er um fullkomlega venjulega linappa að
ræða. Hnappurinn var merkileg uppfinn-
ing á sinni tíð. Sá, sem fann upp lmapp og
hnappagat, var hreint ekki svo grænn. Þrátt
fyrir rennilása er sú uppfinning ennþá jafn
nauðsynleg. Þegar stríð eða vígbúnaður or-
saka skort á málmum, svo að við fáunr ekki
rennilása og krókapör, þá verðum við að
taka upp aftur hina f’ornu norrænu tré-,
bein- og hornhnappa. Það þurftum við að
gera í síðasta stríði. Það er svo stutt síðan
stríðinu lauk, að við höfum ekki getað
gleymt því. Til eru uppfinningar, sem eiga
sér eilíft líf. Hnappurinn er slík uppfinn-
ing.
En það var nú ekki Jrað, sem hér átti að
tala um. Það var dag nokkurn í desember-
mánuði fyrir 25 árum. Það átti að vera
lokaskemmtun í skólanum í Djursnes, Os-
mosókn, Södertörn. Barnastúka Reglunnar
30
sá um skemmtiatriðin. Leikrit skyldi sýnt
og gengið kringum jólatréð, það mundi
verða mjög gaman. Sjálf hafði ég skrifað
smáleikrit, sem átti að sýna. Fyrsta tilraun
mín sem leikritahöfundur. Það hafði að
vísu verið nokkur yfirlega og fyrirhöfn að
skrifa leikritið, þó að það væri stutt, en
samt var það barnaleikur hjá hinu, að út-
vega einar drengjabuxur, sem okkur vant-
aði.
Fimm drengir Jrurftu að komast á
skemmtunina, en aðeins fernar nothæfar
buxur til á heimilinu. Þetta stafaðí af
kreppu, atvinnuleysi og allskyns erfiðleik.
um. Nú orðið man ég lítið um það, hvernig
við fórum að draga fram lífið dag frá degi.
En þessum degi man ég eltir. Einn drengj-
anna eða ég sjálf varð að sitja heima. Tveir
drengjanna léku í leikritinu, svo að þeir
urðu að komast þangað. — Ég átti kjól.
Einn einasta kjól, sem ég gat sýnt mig í
meðal fólks, og þann eina, sem hægt var að
sauma buxur úr. Ef ég kæmist ekki með til
MELKORKA